Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Legnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 marca 2013 roku

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy

w składzie następującym:

Przewodniczący – SSO Krzysztof Główczyński

Sędziowie: SSO Andrzej Marek (spr.)

SSO Jacek Wilga

Protokolant: Ewa Sawiak

po rozpoznaniu w dniu 14 marca 2013 roku w Legnicy

na rozprawie

sprawy z powództwa M. K.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w L.

o wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego - Sądu Pracy w Lubinie

z dnia 24 października 2012 roku sygn. akt IV P 64/12

I.  oddala apelację,

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 900 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 18 października 2012r. Sąd Rejonowy w Lubinie (sygn. akt IVP 64/12 ) zasądził od strony pozwanej (...)Spółki z o.o. w L. na rzecz powódki M. K. kwotę 24.966zł brutto tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 04 maja 2010r.

Powyższe rozstrzygnięcie powziął po ustaleniu, że w okresie od 10.11.2008r. do 04.01.2009r. powódka przebywała na zwolnieniu chorobowym z powodu ciąży, do dnia 24 maja 2009r. korzystała z urlopu macierzyńskiego, a następnie z urlopu wypoczynkowego. W dniu 16 czerwca 2009 r. strona pozwana rozwiązała z powódką umowę o pracę bez wypowiedzenia. Wyrokiem z dnia 5 lutego 2010r. w sprawie IV P 190/09 Sąd Rejonowy w Lubinie przywrócił powódkę do pracy u pozwanego. Wyrok jest został utrzymany w mocy przez Sąd Okręgowy w Legnicy w dniu 15 kwietnia 2009r. Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 9.03.2011r. oddalił skargę kasacyjną. Powódka pozostawała bez pracy w okresie od 16.06.2009r. do dnia zgłoszenia gotowości do pracy u strony pozwanej w dniu 20.04.2010r. Wynagrodzenie powódki, liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 8771,38zł brutto.

Mając powyższe na uwadze Sąd Rejonowy uznał, że w związku z tym, że powódka pozostawała bez pracy, dochodzone przez nią od strony pozwanej wynagrodzenie za okres 3 miesięcy było uzasadnione zgodnie z art. 57 § 1 kp, który stanowi, że pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy nie więcej jednak niż za 3 miesiące i nie mniej niż za miesiąc. Skoro M. K. zgłosiła gotowość do pracy, to wyczerpała przesłanki z art. 57 § 1 kp warunkujące prawo do dochodzonego wynagrodzenia. Wynagrodzenie to należało obliczyć zgodnie z przepisem § 1 ust. 1 rozporządzenia MPiPSz dnia 29 maja 1996r. w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia oraz innych należności przewidzianych w kodeksie pracy (Dz.U. nr 62, poz. 289 ze zm.) - wg zasad obowiązujących przy ustalaniu ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy. Mając jednak na względzie, że powódka została zwolniona z pracy 16.06.2009r., wcześniej przebywała na zwolnieniu lekarskim, urlopie macierzyńskim i wypoczynkowym to jako podstawę naliczenia wynagrodzenia przy niezmienionym wynagrodzeniu zasadniczym Sąd Rejonowy uwzględnił dane dotyczące dodatkowych - zmiennych składników wynagrodzenia sprzed tego okresu uwzględnione w zaświadczeniu o wysokości wynagrodzenia liczonego jako ekwiwalent za urlop przedłożonym do akt sprawy o sygn. IVP 190/09 - dotyczącej odwołania od rozwiązania umowy o pracę.

Na skutek złożonej przez stronę pozwaną apelacji od powyższego wyroku sprawa była przedmiotem rozpoznania Sądu Okręgowego w Legnicy, który wyrokiem z dnia 29 grudnia 2011r. ( sygn. akt VPa 130/11 ) uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu w Lubinie do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu wskazał, że ustalony przez Sąd I instancji stan faktyczny nie dawał wystarczających podstaw do jej merytorycznego rozstrzygnięcia. Podał, że skoro wynagrodzenie przewidziane w art. 57 § l kp ma charakter odszkodowania za utracone zarobki to brak było podstaw do prostego - bez przeprowadzenia odpowiednich dowodów i ich analizy - przyjęcia, iż w okresie pozostawania bez pracy powódka osiągnęłaby zarobki w wysokości określonej w zaświadczeniu wydanym dla potrzeb sprawy IVP 190/09, które było przez stronę pozwaną kwestionowane, a które stanowiło w sprawie podstawę obliczenia dochodzonego przez powódkę roszczenia. W sprawie istotna pozostaje okoliczność, iż powódka przez szereg miesięcy przed bezpodstawnym zwolnieniem nie świadczyła pracy, a do zwolnienia doszło bezpośrednio po tym okresie. Tak więc gdyby nie doszło do rozwiązania umowy o pracę, powódka świadczyłaby ją w warunkach powrotu do jej wykonywania po wielomiesięcznej przerwie i możliwe do osiągnięcia przez nią w tych warunkach wynagrodzenie powinno być wzięte pod uwagę jako podstawa do obliczenia wynagrodzenia przewidzianego w art. 57 § l kp. Sąd Okręgowy zarzucił, że w tym przedmiocie, który stanowi istotę sprawy, brak jest jakichkolwiek ustaleń faktycznych, a do jej merytorycznego rozpoznania potrzebne jest przeprowadzenie całego postępowania dowodowego. Sąd II instancji zalecił, by przy ponownym rozpoznaniu sprawy, w oparciu o składane przez stronę pozwaną wnioski dowodowe, Sąd Rejonowy wyjaśnił, jaki okres pozostawała powódka bez pracy w rozumieniu art. 57 § l kpc - uwzględniając iż do okresu tego nie wlicza się czasu korzystania ze świadczeń z ubezpieczenia społecznego, według jakich zasad powódka była wynagradzana w zakresie ruchomych składników jej wynagrodzenia, czy gdyby nie została zwolniona to po powrocie do pracy po okresie jej nieświadczenia mogłaby te składniki wynagrodzenia otrzymać i w jakiej wysokości.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy w Lubinie wyrokiem z dnia 24 października 2012r. zasądził od strony pozwanej (...) Spółki z o.o. w L. na rzecz powódki M. K. kwotę 24.966zł brutto tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 04 maja 2010r., odrzucił wniosek strony pozwanej o zwrot wyegzekwowanego świadczenia, zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.800zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w sprawie oraz nakazał stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.249zł tytułem opłaty sądowej, od uiszczenia której powódka była zwolniona.

Dokonując ustaleń faktycznych tożsamych z ustaleniami poczynionymi w sprawie IVP 64/12 ustalił nadto, że zgodnie z porozumieniem do umowy o pracę powódki z 01.11.2008r. otrzymywała ona wynagrodzenie miesięczne brutto w kwocie 2800 zł i dodatkowo premię w wysokości 10 % zysku netto od spraw zakończonych, pozyskanych przez powódkę w następnym miesiącu po zakończeniu sprawy plus premię w wysokości 3% zysku netto od zakończonych spraw pozyskanych przez Z-ców Dyrektora Działu Współpracy w następnym miesiącu po zakończeniu sprawy plus premię w wysokości 1,5% zysku netto od zakończonych spraw, pozyskanych przez specjalistów Działu Współpracy w następnym miesiącu po zakończeniu sprawy. Zakończenie sprawy było utożsamiane z wyegzekwowaniem zakupionej wierzytelności. Po pozyskaniu przez powódkę klienta i podpisaniu z nim umowy, sprawa była przekazywana przez powódkę do działu windykacji. Od momentu podpisania umowy zakupu wierzytelności do momentu wyegzekwowania należności upływało od 3 do 15 m-cy.

Mając powyższe na uwadze uznał, że żądanie powódki zasądzenia wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy za okres 3 - m-cy było usprawiedliwione co do zasady. Przechodząc do wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia powódki liczonego jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy, będącego podstawą do obliczenia wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, Sąd dał wiarę powódce, iż gdyby nie została ona zwolniona z pracy w czerwcu 2009r., wynagrodzenie jakie wtedy otrzymałaby, byłoby zbliżone do wynagrodzenia otrzymywanego przed zwolnieniem lekarskim z 10.11.2008r. Z dużym prawdopodobieństwem powódka otrzymałaby wówczas premie z części umów z klientami, których pozyskała jeszcze pracując, a nadto otrzymywałaby premię z zysku spraw z klientami pozyskanymi przez Z-cę Dyrektora Działu Współpracy i pracowników tego Działu. Dodatkowo, choć premia z jej spraw mogłaby po powrocie do pracy po urlopie macierzyńskim być niższa, to kompensowałaby ją premia uzyskana od spraw pozyskanych przez innych pracowników, którzy przejęli sprawy i klientów powódki na czas jej nieobecności. Sąd I instancji za niewiarygodne uznał stanowisko strony pozwanej, iż wysokość jednomiesięcznego wynagrodzenia powódki liczona jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiła 2.800 zł brutto, co odpowiada wynagrodzeniu zasadniczemu. Za niewiarygodne uznał też karty wynagrodzeń powódki za 2010r., z okresu ponad rok od rozwiązania z powódką umowy o pracę. Wskazał, że z uwagi na postawę strony pozwanej w postępowaniu sądowym, ścisłe udowodnienie wysokości wynagrodzenia, jakie powódka otrzymałaby, gdyby z pracy nie została zwolniona, w tym dodatkowych składników premiowych, było nader utrudnione. Dlatego Sąd Rejonowy, na podstawie art. 322 k.p.c,, po rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy, zasądził kwotę odpowiednią, tj. odpowiadającą kwocie wypłaconego ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy wyliczonej i wypłaconej przez samego pracodawcę w sierpniu 2009r., a zatem po rozwiązaniu z powódką umowy o pracę.

Apelację od powyższego wyroku złożyła strona pozwana wskazując, że zaskarża go w części zasądzającej od pozwanej na rzecz powódki kwotę ponad l.799,30 zł oraz w zakresie pkt 3 i 4 sentencji wyroku zarzucając:

1) naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie § l ust. l rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 maja 1996r. w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia oraz innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy (Dz. U. 1996 r. Nr 62 poz. 289 ze zm.) w zw. z art. § 14, § 15, § 16, § 17 i §18 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 stycznia 1997r, w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop (Dz. U. 1997 r. Nr 2 poz. 14 ze zm.) w zw. art. 57 § l KP przez przyjęcie błędnej podstawy do wyliczenia wynagrodzenia za czas pozostawania powódki bez pracy, a w konsekwencji uznanie, że powódce przysługuje wynagrodzenie w wysokości 24.966,00 zł brutto, podczas gdy właściwą i prawidłową kwotą wynagrodzenia jest kwota w wysokości 1.799,30 zł brutto, pomimo że Sąd z urzędu posiadał wiedzę, że kwota żądana przez powódkę jest nieprawidłowa (powódka przebywała na zwolnieniach lekarskich i zasiłku macierzyńskim, a w każdej sprawie z powódką orzeka ten sam sędzia, zaś dowody z innych akt spraw wytoczonych przez powódkę stanowiły dowody w niniejszym postępowaniu),

2) naruszenie prawa procesowego - art. 328 § 2 KPC, mogące mieć istotny wpływ na treść wyroku, a polegające na niewskazaniu dowodów, na których oparł się Sąd I instancji przy ustalaniu wysokości wynagrodzenia, w tym przyczyn, dla których Sąd Rejonowy w Lubinie przyjął, iż powódce przysługuje wynagrodzenie za okres aż 3 miesięcy oraz całkowite pominięcie i nieodniesienie się do dowodów pozwanej, a w szczególności do pisma z ZUS O/L. z dnia 08.07.2010r. i zaświadczenia o zarobkach powódki z dnia 28.09.2010r., rocznej karty wynagrodzeń pracownika (powódki) za 2010r. oraz zaświadczenia o zarobkach powódki dołączonych do wniosku dowodowego pozwanej z dnia 09.03.2012r. przez niewskazanie, powodów, dla których Sąd I instancji uznał te dokumenty za niewiarygodne, a z których wynikało, zgodnie z wytycznymi Sądu Okręgowego w Legnicy, że średnie wynagrodzenie powódki przy uwzględnieniu przebywania przez nią na zwolnieniach lekarskich wynosi kwotę 1.338,88 zł netto, tj. brutto 1.799,30zł, jak również nieodniesienie się do zarzutu pozwanej o nieprzysługiwaniu powódce premii, co orzekł Sąd I instancji (w obu sprawach orzekała ta sama Przewodnicząca w tej samej osobie) prawomocnym wyrokiem z dnia 23.11.2011r., sygn. akt IVP 207/10 - wnioskowane akta sądowe, zaś skoro w zaskarżonym wyroku Sąd w tej samej osobie nagle zmienił zdanie wydając orzeczenie odmienne do wyroku z dnia 23 listopada 2011r., sygn. akt: IV P 207/10 winien swoje stanowisko uzasadnić oraz przez pominięcie dowodów, których Sąd nie wziął pod uwagę,

3) naruszenie prawa procesowego, mającego wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 233 § l kpc poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego zebranego w sprawie, w szczególności przez przyjęcie jedynie na podstawie słownych twierdzeń powódki, że wysokość jej wynagrodzenia wynosiła 8.322zł brutto miesięcznie, podczas gdy prawidłowa wysokość wynagrodzenia powódki wynosiła 1.799,30 zł brutto miesięcznie, którą za podstawę przyjął także ZUS ustalając powódce wysokość zasiłku chorobowego, a powódka decyzję ZUS uznała za prawidłową.

Wnosiła o zmianę wyroku przez oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za I instancję zgodnie ze spisem kosztów przedłożonych przez stronę pozwaną oraz za II instancję według norm przepisanych.

W uzasadnieniu zarzuciła, że gdyby powódce, jak to wskazał Sąd Rejonowy w Lubinie przysługiwało wynagrodzenie w wysokości 8.322,00 zł brutto miesięcznie, wówczas z pewnością ZUS obowiązany byłby jej wyliczyć podstawę wymiaru zasiłku chorobowego od tej kwoty, a nie od kwoty 2.800zł.

W odpowiedzi na apelację powódka wnosiła o jej oddalenie oraz zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania odwoławczego wg norm przepisanych.

Sąd zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji w sposób prawidłowy ustalił stan faktyczny sprawy uwzględniając całokształt materiału dowodowego oraz dokonując jego oceny w ramach przysługującej mu swobody w ocenie dowodów, granic tej swobody nie przekraczając. Sąd Rejonowy zgodnie z treścią przepisu art. 233 kpc, ocenił wszystkie przeprowadzone dowody w sposób logiczny, zgodny z zasadami doświadczenia życiowego oraz uwzględnił wszelkie towarzyszące im okoliczności, które miały znaczenie dla oceny mocy i wiarygodności tych dowodów. Dopóki Sądowi nie można postawić uzasadnionego zarzutu naruszenia zasad logicznego rozumowania, dopóty poczynione przez niego ustalenia nie mogą być kwestionowane i to nawet w sytuacji, gdy możliwa jest odmienna od dokonanej przez Sąd ocena zgromadzonych w sprawie dowodów. Sąd Rejonowy stan faktyczny ustalił na podstawie zgromadzonych w sprawie dowodów wskazując, które z nich przyjął za podstawę czynionych w sprawie ustaleń faktycznych. Niesłuszne są także zarzuty dotyczące naruszenia art. 328 § 2 kpc, gdyż Sąd Rejonowy wskazał podstawę prawną rozstrzygnięcia, odniósł się do przedłożonych przez stronę pozwaną dowodów, a uzasadniając rozstrzygnięcie w kwestii wysokości zasądzonego wynagrodzenia uwzględnił kwestię przysługujących powódce premii.

Podkreślić trzeba, że wynagrodzenie z art. 57 § 1 k.p. ma charakter odszkodowania i przysługuje w wysokości wynagrodzenia, jakie pracownik hipotetycznie otrzymałby gdyby nie został zwolniony z pracy. W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji zgodnie z zaleceniami Sądu II instancji przekazującemu mu sprawę do ponownego rozpoznania prawidłowo ustalił wysokość należnego powódce z tytułu pozostawania przy pracy wynagrodzenia. Zwrócić należy uwagę, że Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku z dnia 29 grudnia 2011r. zalecając ponowne przeprowadzenie postępowania dowodowego wskazał na złożone w tym zakresie przez stronę pozwaną wnioski dowodowe. W toku postępowania sądowego powódka, chcąc udowodnić prawdziwość swoich twierdzeń, wnosiła o zobowiązanie strony pozwanej do przedłożenia dokumentów ( znajdujących się w posiadaniu strony pozwanej jako pracodawcy), które pozwoliłby ustalić wysokość wynagrodzenia, jakie przysługiwałoby jej, gdyby nie została zwolniona z pracy, przy uwzględnieniu zależności wysokości jej wynagrodzenia od skuteczności pracy innych pracowników. Również Sąd Rejonowy zobowiązywał stronę pozwaną do przedłożenia umów z klientami, faktur wystawionych klientom i not odsetkowych, jak i umów z pracownikami pozwanej i list ich płac, jednakże strona pozwana nie wykonywała tych zobowiązań argumentując to faktem prowadzenia przez powódkę konkurencyjnej działalności gospodarczej. Abstrahując od zasadności tej obawy, strona pozwana mogła przedłożyć żądane dane, które pozwoliłyby na wyliczenie wynagrodzenia należnego powódce, bez ujawniania danych dotyczących klientów po ich anonimizacji. Nie poczyniła jednak w tym zakresie jakichkolwiek starań. Tym samym Sąd Rejonowy mając na względzie dane zawarte w zaświadczeniu przedłożonym przez pracodawcę w sprawie IVP 190/09 prawidłowo przyjął je za podstawę należnego powódce wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. Bezzasadne są zarzuty strony pozwanej dotyczące pominięcia przez Sąd Rejonowy dowodów w postaci pisma z ZUS O/L. z dnia 08.07.2010r., zaświadczenia o zarobkach powódki z dnia 28.09.2010r., rocznej karty wynagrodzeń pracownika (powódki) za 2010r. oraz zaświadczenia o zarobkach powódki dołączonych do wniosku dowodowego pozwanej z dnia 09.03.2012r. Podkreślenia wymaga, że wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy stanowi formę odszkodowania za nieświadczenie pracy, a więc musi ono odpowiadać takiemu wynagrodzeniu, które pracownik faktycznie otrzymałby za wykonaną pracę, gdyby pracował w czasie wadliwego rozwiązania z nim stosunku pracy. Natomiast wskazywane w zarzutach apelacji dowody w żaden sposób nie stanowią podstawy do ustalenia wysokości takiego ( hipotetycznego ) wynagrodzenia. Przede wszystkim roczna karta wynagrodzenia powódki oraz zaświadczenie z dnia 15.02.2012r. dotyczy wynagrodzenia za okres od 20 kwietnia 2010r. do 30 czerwca 2010r, a zatem okresu, kiedy to powódka nie wykonywała faktycznie pracy. Po przywróceniu do pracy pracodawca zwalniał ją z obowiązku świadczenia pracy i pracy tej do rozwiązania umowy nie wykonywała. Sąd Okręgowy w pełni podziela ocenę przedstawioną w uzasadnieniu wyroku z dnia 20 grudnia 2011r. ( VPa 194/12 ) Sądu Okręgowego w Legnicy ( wydanego w sprawie z powództwa M. K. o odszkodowanie za nieuzasadnione rozwiązanie umowy o pracę ), gdzie wskazał on, że przez cały okres, jaki należałoby uwzględnić przy ustalaniu powódce ekwiwalentu za urlop należy na podstawie § 8 rozporządzenia PiPS z 08 stycznia 1997r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego (…) oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop uwzględnić premie należne za najbliższe miesiące, za które premie te jej przysługiwały. Zważywszy na fakt, że powódka nie osiągała premii co najmniej od listopada 2008r. ( zwolnienie lekarskie ), w sytuacji gdy w liście płac za sierpień 2009r. pozwana ekwiwalent za urlop obliczyła na kwotę 8.771,38zł brutto, to wobec faktu, że w okresie do daty wystawienia tego zaświadczenia do dnia 24 czerwca 2010r., kiedy wystawione zostało kolejne zaświadczenie określające wynagrodzenie na kwotę 2.800zł brutto, to ostatnie zaświadczenie nie może być wiarygodne. Tym bardziej niewiarygodne jest zaświadczenie z dnia 15 lutego 2012r. Również odnoszenie wysokości wynagrodzenia do podstawy wymiaru zasiłku chorobowego jest niezasadne. W myśl przepisu art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa podstawę wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego ubezpieczonemu będącemu pracownikiem stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Poza tym w myśl przepisu art. 41 ust. 1 cytowanej ustawy przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego nie uwzględnia się składników wynagrodzenia, do których pracownik zachowuje prawo w okresie pobierania tego zasiłku zgodnie z postanowieniami układów zbiorowych pracy lub przepisami o wynagradzaniu, jeżeli są one wypłacane za okres pobierania tego zasiłku. Są to zatem zasady odmienne od tych dotyczących ustalania wysokości ekwiwalentu za urlop.

Skoro zatem strona pozwana nie wykazała w sposób wyczerpujący innej wysokości wynagrodzenia, niż wskazane w treści zaświadczenia złożonego w sprawie IVP 190/09, Sąd Rejonowy słusznie - nie mając możliwości ustalenia innej wysokości wynagrodzenia, które powódka mogłaby hipotetycznie osiągnąć, gdyby podjęła pracę - swoje ustalenia oparł na treści tego zaświadczenia, w którym wynagrodzenie zostało obliczone stosownie do wskazywanego przez stronę pozwaną rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 stycznia 1997 r. w sprawie szczególnych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop.

Podkreślenia wymaga, że Sąd Rejonowy mając na względzie, iż wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w uzasadnieniu wyroku sądu drugiej instancji wiążą zarówno sąd, któremu sprawa została przekazana, jak i sąd drugiej instancji, przy ponownym rozpoznaniu sprawy ( art. 386 § 6 kpc ), słusznie obarczył stronę pozwaną ciężarem wykazania faktów przeciwnych do tych wynikających z zaświadczenia złożonego w sprawie IVP 190/09 i uznał, że strona pozwana nie udowodniła faktów, z których wywodzi skutki prawne. Ciężar dowodu nie zawsze spoczywa na powodzie, a skoro powódka opierała się na zaświadczeniu sporządzonym i przedłożonym przez pracodawcę, to strona kwestionująca powyższe zaświadczenie winna wykazać nieprawidłowości w jego treści. Natomiast pracodawca nie próbował nawet przedstawić jakichkolwiek danych na okoliczności przeciwne, nie zaoferował w tym zakresie żadnych dowodów, w tym np. zestawienia, jaki był zysk z tytułu czynności powódki wykonywanych przed zwolnieniem lekarskim, a który miał zasadnicze znaczenie dla wysokości przysługującej jej premii. Wobec braku po stronie pozwanej woli składania wniosków dowodowych, odmowy wykonywania czynności procesowych zarządzanych przez Sąd, odmowy przedstawiania dowodów znajdujących się u strony pozwanej ( to pracodawca obowiązany jest do prowadzenia dokumentacji płacowej i osobowej pracowników ) Sąd I instancji – wobec bierności strony pozwanej - dokonał słusznych ustaleń faktycznych, zasądzając na rzecz powódki wynagrodzenie w wysokości najbardziej prawdopodobnego wynagrodzenia za pracę z uwzględnieniem przysługujących powódce premii. W tych okolicznościach chybiony jest zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 233 § l k.p.c

Niezrozumiały jest zarzut niewyjaśnienia przez Sąd przyczyn, dla których przyjęto, że powódce przysługuje wynagrodzenie za okres „aż 3 miesięcy”, skoro kwestia ta została wprost uregulowana treścią przepisu art. 57 § 1 kp.

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację jako bezzasadną.

Orzeczenie o kosztach zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym Sąd wydał na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc oraz § 12 ust. 1 pkt 2 w zw. § 6 pkt 5 i § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.