Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Legnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 stycznia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Legnicy - IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący:	SSO Paweł Pratkowiecki
Sędziowie	SO Barbara Gabrysz SO Marek Poddębniak (spr.)
Protokolant	stażysta Antonina Kubiena

po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2013 r.

sprawy J. P. (P.)

oskarżonego o przestępstwo z art. 212 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela prywatnego

od wyroku Sądu Rejonowego w Głogowie

z dnia 25 września 2012 r. sygn. akt II K 951/12

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną,

II.  kosztami postępowania odwoławczego obciąża oskarżyciela prywatnego i wymierza mu 60,00 złotych opłaty za II instancję.

Sygn. akt IV Ka 689/12

UZASADNIENIE

Oskarżyciel prywatny J. M. oskarżył J. P. o to, że w dniu 20 stycznia 2011 r. w KPP w G. w trakcie składania zeznań do sprawy sygn. akt 3 Ds. 419/11 pomówił J. M. o fizyczne i psychiczne znęcanie się nad jego dziećmi, sprawa prowadzona przez KPP w G. sygn. akt RSD – 288/11, które to pomówienia mogły poniżyć J. M. w opinii publicznej, to jest o czyn z art. 212 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy Głogowie wyrokiem z 25 września 2012 r. w sprawie II K 951/12 uniewinnił oskarżonego J. P. od popełnienia czynu zarzucanego mu w części wstępnej wyroku.

Na podstawie art. 632 pkt 1 k.p.k. kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Z wyrokiem tym nie zgodził się oskarżyciel prywatny J. M. składając osobistą apelację. Oskarżony wyrokowi Sądu I instancji zarzucił:

1)  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku tj. art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. polegającą na przekroczeniu prawa do swobodnej oceny dowodów i jednostronnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego wyłącznie pod kątem jego interpretacji na niekorzyść oskarżyciela prywatnego,

2)  błąd w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, iż brak jest podstaw do przyjęcia winy i sprawstwa oskarżonego w sytuacji, gdy zebrany
w sprawie materiał dowodowy, a w szczególności akt Prokuratury Rejonowej w G. sygn. akt: 1 Ds 164/11, zeznania oskarżyciela prywatnego, częściowo wyjaśnienia oskarżonego oraz okoliczność związana z istnieniem konfliktu pomiędzy stronami potwierdza, iż doszło do popełnienia przestępstwa pomówienia przez oskarżonego

i powołując się na ten zarzut wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi i instancji.

Na rozprawie przed Sądem Okręgowym oskarżyciel prywatny popierał pisemną apelację i zawarty w niej wniosek, oskarżony i jego obrońca wnosili
o utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżyciela prywatnego nie było słuszna, nie zasługiwał też na uwzględnienie zawarty w niej wniosek.

Trafnie Sąd rejonowy oceniając niniejszą sprawę w głównej mierze opierał się na aktach 1 Ds. 164/11 Prokuratury Rejonowej w G.. Ma rację oskarżyciel prywatny, wskazując, iż oskarżony złożył zawiadomienie
o popełnieniu przez J. M. przestępstwa na szkodę swoich dzieci,
a następnie odebrane zostały od niego zeznania w tej sprawie.

Zważyć jednak należało, że zachowanie to było następstwem informacji uzyskanych od dzieci oskarżonego, które także we wskazanym powyżej postępowaniu informacje przekazane ojcu (oskarżonemu J. P.) potwierdziły. Treść zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa, a następnie zeznań oskarżonego, nie stanowiła zatem w żadnym razie pomówienia oskarżyciela posiłkowego o zachowanie, o którym oskarżony wiedział, że nie miało miejsca, lecz była oczywistym przejawem dążenia do zagwarantowania ochrony praw dzieci oskarżonego, które to prawa wedle relacji tych dzieci były naruszane. Co więcej jak wynika to z postanowienia wydanego w toku postępowania przygotowawczego oskarżyciel prywatny J. M. dwukrotnie zadawał uderzenia małoletniemu p. P., raz też uderzył A. P.. Oskarżony zatem w żaden inny sposób nie mógł owego celu
w postaci zapewnienia ochrony swoim dzieciom osiągnąć, albowiem nie dysponował on żadnymi uprawnieniami w tym zakresie. Nie miał też możliwości skutecznej weryfikacji twierdzeń swoich dzieci, co spowodowało, że udał się do organu właściwego dla oceny zachowania oskarżyciela prywatnego.

Wbrew twierdzeniom apelacji brak było jakichkolwiek podstaw do innej oceny zgromadzonych dowodów i w tym zakresie nie naruszono przepisów procedury. Oczywiście niesłuszny był też zarzut błędnych ustaleń, albowiem dokonane zostały one na podstawie całokształtu materiału dowodowego przy uwzględnieniu zasad logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego.

Z tych względów zaskarżony wyrok utrzymano w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.