Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Legnicy

POSTANOWIENIE

Dnia 26 sierpnia 2020 r.

Sąd Okręgowy w Legnicy - IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący : SSO Paweł Pratkowiecki

Protokolant : st. sekr. Magdalena Danek

po rozpoznaniu w sprawie M. C.

obwinionego o wykroczenie z art. 54 k.w.

zażalenia oskarżyciela publicznego – Straży Miejskiej w L.

na postanowienie Sądu Rejonowego w Legnicy

z dnia 21 lipca 2020 r.

w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.s.w.

postanawia

zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z 21 lipca 2020 r. Sąd Rejonowy w Legnicy na podstawie art. 5 § 1 pkt 2 k.p.s.w. i art. 59 § 2 k.p.s.w. odmówił wszczęcia postępowania przeciwko obwinionemu.

Na powyższe postanowienie zażalenie złożył oskarżyciel publiczny i wniósł o jego uchylenie.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zaskarżone postanowienie co do zasady jest słuszne, tyle że z innych przyczyn niż wskazane przez sąd pierwszej instancji. Trzeba bowiem podkreślić, że art. 54 k.w. ma charakter blankietowy i wymaga uzupełnienia przez wspomniane w nim przepisy porządkowe. Te zaś dla skutecznego uruchomienia odpowiedzialności wykroczeniowej powinny w swej treści zawierać wyraźne wskazanie, jakie są konsekwencji ich naruszenia (sankcja). Przyjmuje się, że przy tworzeniu przepisów o charakterze porządkowym, mających wypełnić swą treścią dyspozycję art. 54 k.w. wystarczające jest ogólne odesłanie do odpowiedzialności przewidzianej w tym przepisie, ale zarazem takie odesłanie uznaje się za minimum wymagań w tym zakresie. Sprawca musi bowiem wiedzieć co go czeka za załamanie zakazów przewidzianych w przepisach porządkowych (por. m.in.: wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2003 r., P 10/02 oraz wyroki Sądu Najwyższego z 9 czerwca 2005 r., sygn. V KK 41/05, OSNKW 2005/9/83 i 4 grudnia 2001 r., sygn. V KKN 293/01, LEX 51576).

Tymczasem na gruncie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 kwietnia 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz.U., poz. 658 i 673) powyższy warunek nie został spełniony. Przepis § 16 ust. 1 pkt 1 stanowił jedynie, że zakazuje się korzystania z parków, bez wskazania, czy i jaka sankcja grozi za złamanie tego zakazu. Również ustawa o zwalczaniu i zapobieganiu chorób zakaźnych, na podstawie której wydano omawiane rozporządzenie, nie zawierała tego rodzaju informacji. Taka sytuacja wyklucza pociągnięcie do odpowiedzialności na podstawie art. 54 k.w. osób, które naruszały m.in. zakaz korzystania z parków ustanowiony na mocy wspomnianego rozporządzenia. I to właśnie z tej przyczyny decyzję Sądu Rejonowego o odmowie wszczęcia postępowania uznać należało za merytorycznie trafną.

Argumenty podniesione w zażaleniu pomijają opisany wyżej problem, skupiając się na twierdzeniu, że wiążący dla sądu powinien być stan prawny obowiązujący w chwili popełnienia czynu, tj. w dniu 15 kwietnia 2020 r. W tej sytuacji należy zasygnalizować, że gdyby przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z 10 kwietnia 2020 r. (Dz.U., poz. 658 i 673) uznać za „porządkowe” i gdyby spełniały one wymogi legislacyjne, o których była mowa wcześniej, wówczas zarzut podniesiony w zażaleniu okazałby się trafny. Choć bowiem nie wynika to wprost z treści zaskarżonego postanowienia, to nie może być wątpliwości, że Sąd Rejonowy oparł swoje rozstrzygnięcie na dyspozycji art. 2 § 1 k.w., przyjmując za istotne, że w czasie orzekania nie obowiązywał już zakaz korzystania z parków. Jest to jednak co do zasady pogląd błędny. Utrata mocy przepisów porządkowych, ustanowionych na konkretny czas i mających charakter epizodyczny, nie wynikała bowiem z decyzji o puszczeniu w niepamięć zachowań, które te przepisy naruszały, lecz z tego, że w ocenie prawodawcy zmienił się stan, który wymagał wprowadzenia określonych zakazów.

Art. 54 k.w., z uwagi na specyfikę i wyjątkowość epizodycznych przepisów porządkowych, nie uzależnia karalności czynów polegających na ich naruszeniu od tego, czy obowiązują one w czasie orzekania. Wszak łatwo sobie wyobrazić sytuację, w której określony przepis porządkowy, spełniający wszelkie wymogi legislacyjne, obowiązywałby tylko przez jeden dzień. Gdyby podzielić stanowisko Sądu Rejonowego, wówczas ściganie i prawomocne ukaranie sprawcy naruszenia takiego przepisu musiałoby się dokonać w dniu, podczas którego ów przepis obowiązywał.

Mając to wszystko na uwadze orzeczono jak na wstępie.