Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Legnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 stycznia 2019 r.

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Mirosława Molenda-Migdalewicz

Protokolant: star. sekr. sądowy Katarzyna Awsiukiewicz

po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2019 r. w Legnicy

sprawy z wniosku M. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o wysokość emerytury

na skutek odwołania M. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

z dnia 26 maja 2017 r.

znak (...)

I.  zmienia decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. z dnia 26 maja 2017 r. znak (...) w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy M. S. prawo do przeliczenia emerytury przy przyjęciu WWPW 68,35% i ustala wysokość emerytury na dzień 01 kwietnia 2017 r. w kwocie 1441,50 zł (jeden tysiąc czterysta czterdzieści jeden złotych 50/100),

II.  oddala dalej idące odwołanie,

III.  stwierdza, iż organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za opóźnienie w przyznaniu prawa do świadczenia w pełnej wysokości,

IV.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. na rzecz wnioskodawcy M. S. kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Mirosława Molenda-Migdalewicz

Sygn. akt V U 502/17

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. decyzją z dnia 26 maja 2017 r. znak: (...)przeliczył emeryturę wnioskodawcy M. S. od 1 kwietnia 2017 r. tj. od miesiąca w którym zgłoszono wniosek. Nadto organ rentowy ustalił termin płatności świadczenia na 25 dzień każdego miesiąca.

Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury organ rentowy przyjął wybraną przez wnioskodawcę przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyliczony z tych lat wyniósł 62,30 %. Do ustalenia wysokości emerytury Zakład uwzględnił 20 lat, miesiąc i 7 dni okresów składkowych, tj. 241 miesięcy oraz11 dni okresów nieskładkowych.

Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury za okresy, które nie zostały udokumentowane tj. 3 września 1960 r.- 28 października 1962 r., 28 października 1964 r.-
21 maja 1966 r., 17 sierpnia 1966 r.- 2 września 1967 r., 1 stycznia 1969 r. - 31 grudnia
1969 r., organ przyjął kwoty obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników.

Za pozostałe okresy zatrudnienia organ rentowy przyjął kwoty wykazane w zaświadczeniach o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp-7.ZUSwskazał, że do emerytury przysługuje także dodatek pielęgnacyjny w kwocie 209,59 zł od 1 czerwca 2017 r.

W konsekwencji poczynionych ustaleń uznano, iż wysokość emerytury wyniosła 1.375,95 zł netto.

Wnioskodawca odwołał się od przedmiotowej decyzji wniósł o jej zmianę poprzez ponowne przeliczenie wysokości wypłacanego świadczenia, ewentualnie o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Nadto wniósł
o zasądzenie od organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że ZUS przyjął błędne podstawy do naliczenia świadczenia:

Za rok 1960 gdzie przyjęto kwotę 2.360,00 zł podczas gdy powinno być 6.948,80 zł. Wnioskodawca wskazał, że w ww. okresie pracował na pełny etat w (...) Fabryce (...) przy czym stawka godzinowa wyniosła 8,60 zł. Wnioskodawca wskazał, że w 1961 r. u tego pracodawcy, na takich samych warunkach przepracował 305 dni, co powinno dać kwotę 20.984,00 zł a nie 7.700,00 zł.W kolejnym roku 1962 przepracował na tych samych warunkach 255 dni, co daje kwotę 17.544,00 zł
a nie przyjętą przez ZUS kwotę 6.933,00 zł. Następnie odbył służbę wojskową i podjął zatrudnienie w 1964r. w którym przepracował 64 dni, co daje kwotę 4.403,00 zł. W 1965r. przepracował na tych samych warunkach 306 dni, co powinno dać kwotę 21.053,00 zł
a nie jak przyjęto kwotę 9.000,00 zł. W roku 1966 przepracował na tych samych warunkach w (...) 119 dni, co powinno dać kwotę 8.187,00 zł a następnie przepracował
w (...) 69 dni, co powinno dać kwotę 6.747,00 zł. Następnie w tym samym roku przepracował jeszcze 116 dni w Instytucie (...) gdzie stawka godzinowa wyniosła 10,50 zł za godzinę. Wnioskodawca zaznaczył, iż daje to łącznie kwotę 9.744,00 zł. Wnioskodawca podniósł, że łącznie jego zarobek w 1966 r. wyniósł 24.670,00 zł a nie jak przyjęto 9.371,00 zł. W roku 1967 w tym samym Instytucie (...), na tych samych warunkach przepracował 206 dni, co daje kwotę 17.304,00 zł. Ponadto w 1967 r. zarobił kwotę 7.440,00 zł. Zatem w 1967 r. jego zarobki wyniosły 24.744,00 zł a nie jak przyjęto 10.059,00 zł. W roku 1968 jego zarobki wyniosły 26.400,00 zł a nie 10.200,00 zł. W roku 1969 podjął zatrudnienie w (...) ze stawką 11 zł
za godzinę. Wnioskodawca wskazał, że przepracował 305 dni na pełny etat, co powinno
dać zarobek w kwocie 26.840,00 zł a nie jak przyjęto 10.200,00 zł.W roku 1970 przepracował na tych samych warunkach 50 dni, co powinno dać kwotę 4.400,00 zł. Ponadto zarobiłem kwotę 22.352,00 zł. Zatem jego zarobek w roku 1970 powinien wynieść łącznie 26.752,00 zł a nie jak przyjęto 22.352,00 zł.

W odpowiedzi organ wniósł o oddalenie odwołania. W uzasadnieniu wskazał na te same przyczyny co w skarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Decyzją z dnia 10 października 2016 r. znak: (...)Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. przyznał wnioskodawcy M. S. (ur. (...))prawo do emerytury od dnia1 sierpnia 2016 r., uznając okres zatrudnienia do dnia 8 września 2016 r. wynoszący 20 lat,1 miesiąc i 7 dni (tj. 241 miesięcy) okresów składkowych oraz 11 dni okresów nieskładkowych.

Do wyliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru świadczenia
(wwpw ) przyjęto dochód który stanowił podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych, tj. z lat 1960-1962, 1965-1975 oraz 2010-2015, wyliczając wwpw wynoszący 55,29%, będący średnią wskaźników poszczególnych lat kalendarzowych ubezpieczenia. Podstawa wymiaru emerytury - obliczona jako iloczyn kwoty bazowej wynoszącej 3.408,62 zł. oraz wwpw 55,29% - wyniosła 1.884,63 zł., a kwota emerytury, stanowiąca sumę 24% kwoty bazowej oraz iloczynu okresów składkowych
i podstawy wymiaru wyniosła 1.301,15 zł. Wypłatę świadczenia zawieszono związku
z trwającym zatrudnieniem wnioskodawcy.

Po dostarczeniu przez wnioskodawcę świadectwa pracy, wydanego przez (...) S.A., stwierdzającego ustanie zatrudnienia z dniem 23 września 2016 r., decyzją z dnia
21 października 2016 r. organ rentowy przeliczył od dnia 1 października 2016 r. emeryturę wnioskodawcy, doliczając do stażu pracy okres zatrudnienia od 9 września 2016 r.
do 23 września 2016 r., w związku z czym ustalił okres składkowy wynoszący 20 lat, 3 m-ce,
0 dni, tj. 243 miesiące oraz11 dni okresów nieskładkowych. Kwota emerytury od dnia
1 października 2016 r. wynosiła 1.314,19 zł . Wypłatę emerytury organ rentowy zawiesił
z powodu zbiegu prawa do emerytury rolniczej wypłacanej przez (...)w L..

Pismem z dnia 28 października 2016 r. ubezpieczony wniósł o ponowne obliczenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury, zarzucając, że podstawa wyliczona przez organ rentowy nie jest zgodna z jego zarobkami. Stwierdził, że posiada dokumenty dotyczące zarobków za lata 1966-1975.

W wyniku rozpatrzenia powyższego wniosku organ rentowy decyzją z dnia 15 listopada 2016 r. odmówił ponownego przeliczenia podstawy wymiaru emerytury. Organ rentowy podał, że wraz z wnioskiem nie zostały przedłożone dowody mające wpływ na wysokość wyliczonej emerytury. Wyjaśnił, że podstawę wymiaru ustalono według najkorzystniejszego wariantu, przyjmując za lata 1970-1975 wynagrodzenie na podstawie zaświadczenia
z dnia 6 września 2007 r. wydanego przez (...) S.A., natomiast za pozostałe okresy zatrudnienia, za które zarobki nie zostały udokumentowane zaświadczeniami wydanymi przez zakład pracy, przyjęto kwoty minimalnego wynagrodzenia.

Od decyzji tej wnioskodawca odwołał się, wnosząc w piśmie z dnia 16 grudnia 2016 r. o ponowne przeliczenie wysokości wypłacanego świadczenia ewentualnie o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Zarzucił naruszenie przepisów kodeksu postępowania administracyjnego oraz ustawy o FUS.

Wyrokiem z dnia 7 marca 2017 r. Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy, sygn. akt VU 87/17, oddalił odwołanie wnioskodawcy.

W dniu 26 kwietnia 2017 r. ubezpieczony złożył wniosek o ponowne przeliczenie emerytury, do którego dołączył oryginały następujących dokumentów:

-świadectwo pracy z dnia 21 maja 1966 r., wydane przez (...) Fabrykę (...) we W., stwierdzające zatrudnienie od 3 września 1960 r. do 21 maja 1966 r. na stanowisku ślusarza-spawacza i uposażenie wg VIII grupy
ze stawką godzinową 8,60 zł,

-legitymację ubezpieczeniową seria (...) nr (...), wydaną dnia 30 grudnia 1960 r., zawierającą zapisy dotyczące zatrudnienia od 30 grudnia 1960 r. do 2 grudnia 1974 r.
oraz okresy niezdolności do pracy i porad lekarskich w okresie od 27 stycznia 1962 r.
do 10 grudnia 1979 r.,

-zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp-7 z dnia 30 sierpnia 2007 r., wydane przez (...) S.A. w W., stwierdzające zatrudnienie od 24 maja 1966 r. do 13 sierpnia 1966 r. na stanowisku ślusarza-spawacza i wynagrodzenie za rok 1966
w kwocie 6.747zł,

-umowę o pracę na czas nie określony, od dnia 17 sierpnia 1966 r. na stanowisku ślusarza w (...), wystawioną przez Instytut (...) we W. dnia 27 sierpnia 966 r., z wynagrodzeniem wg grupy VII
w wysokości 10,20 zł. za godz.,

-zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp-7 z dnia 10 września 2007 r., wydane przez Przedsiębiorstwo (...) S.A. w L., stwierdzające zatrudnienie od 8 września 1967 r. do 31 grudnia 1968 r. na stanowisku ślusarza pod ziemią
i wynagrodzenie:

•za rok 1967 w kwocie 7.440 zł,

•za rok 1968 w kwocie 26.400 zł,

-umowę o pracę na czas nieograniczony od dnia 1 stycznia 1969 r., wystawioną przez (...) Zakłady (...) dnia 11 marca 1969 r., na stanowisku rzemieślnika
I klasy na warunkach 11 zł./godz. + premia regulaminowa,

-pismo Kierownictwa (...)dotyczące angażu
z dniem 1 czerwca 1968 r. w charakterze rzemieślnika kat. 5 ze stawką osobistego zaszeregowania 13 zł. za godzinę oraz premią do wysokości 10% płacy podstawowej,

-pismo (...) Zakłady (...) z 19 marca 1974 r. o ustaleniu od dnia
1 stycznia 1974 r. na stanowisku sztygara zmianowego miesięcznej stawki płacy zasadniczej wg 12 kat. zaszeregowania w kwocie 4.000 zł. oraz miesięcznej stawkki dodatku funkcyjnego wg 5 grupy w kwocie 800 zł.

-zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp-7 z dnia 30 stycznia 2017 r., wydane przez (...) S.A. w K., stwierdzające zatrudnienie od 26 stycznia 2010 r. do 31 maja 2014 r. na stanowisku operatora maszyny (...), w tym niezdolność do pracy od 1 czerwca 2010 r. do 11 czerwca 2010 r., oraz wynagrodzenie:

•za rok 2010 w kwocie 15.083,87 zł, w tym wynagrodzenie 14.750,56 zł
i wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy 333,30zł,

•za rok 2011 w kwocie 17.871,00 zł,

•za rok 2012 w kwocie 19.489,00 zł,

•za rok 2013 w kwocie 20.970,00 zł,

•za rok 2014 w kwocie 8.400,00 zł,

- zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp-7 z dnia 30 stycznia 2017 r., wydane przez (...) S.A. w K., stwierdzające zatrudnienie od 25 lutego 2015 r. do 23 września 2016 r. na stanowisku konserwatora-mechanika oraz wynagrodzenie:

•za rok 2015 w kwocie 17.762,50 zł,

•za rok 2016 w kwocie 18.062,81 zł.

Po rozpatrzeniu ww. wniosku organ rentowy wydał skarżoną decyzję.

Wysokość emerytury wnioskodawcy na dzień 1 kwietnia 2017 r. wyniosła 1.441,50 zł.

Do ustalenia podstawy wymiaru przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek
na ubezpieczenie społeczne z 2 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia od 1960 r. do 2015 r.

Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 68.35 %.

Podstawa wymiaru została obliczona przez pomnożenie wskaźnika podstawy wymiaru 68.35 % przez kwotę bazową 3.408,62 zł.

Do ustalenia wysokości emerytury uwzględniono 20 lat, 3 miesiące i 11 dni okresów składkowych oraz 11 dni okresów nieskładkowych.

Wysokość emerytury została obliczona w następujący sposób:

24 % x 3.408,62 zł = 818,07 zł

243 m-ce x 1,3 %: 12 m-cy x 2.329,79 zł = 613,43 zł

Wysokość emerytury wyniosła 1.431,50 zł a po waloryzacji na dzień 1 kwietnia 2017 r. 1.441,50 zł.

Dowód:

- akta ubezpieczeniowe w tym wnioski ubezpieczonego ( k.1-8, 45,63-64 ), decyzje organu
( k.36-37v, 42-43v, 46, 50-51 ) , wyrok Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy sygn. akt VU 87/17 ( k.61 ), świadectwa pracy
( k.13-17v,25-28,40-40v,65 ),legitymacja ubezpieczeniowa seria (...) nr (...), zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp-7 ( k.18,66-66v,68-68v,73-74v ), umowy o pracę
( k.67,69 ), pismo Kierownictwa (...) ( k.70 ), pismo (...) Zakłady (...) z 19 marca 1974 r.( k.71 );

- opinia biegłej z zakresu rachunkowości emerytalno-rentowej ( k.54-73 );

- pismo ZUS z 21 czerwca 2018 r.( k.85-87 );

- opinia uzupełniająca biegłej z zakresu rachunkowości emerytalno-rentowej ( k.95-100 ).

Sąd zważył:

Odwołanie zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

Na wstępie wskazania wymagało, iż ustawa z ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tj. Dz.U. 2017 poz. 1383)
w art. 110 stanowi, iż:

1. Wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie od podstawy wymiaru ustalonej w sposób określony w art. 15, z uwzględnieniem ust. 3, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne
i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego przypadającą w całości lub w części po przyznaniu świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

2. Warunek posiadania wyższego wskaźnika wysokości podstawy wymiaru nie jest wymagany od emeryta lub rencisty, który od dnia ustalenia prawa do świadczenia do dnia zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie świadczenia, w myśl ust. 1, nie pobrał świadczenia wskutek zawieszenia prawa do emerytury lub renty lub okres wymagany do ustalenia podstawy przypada w całości po przyznaniu prawa do świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wynosi co najmniej 130%.

3. Okres ostatnich 20 lat kalendarzowych, o których mowa w art. 15 ust. 1, obejmuje okres przypadający bezpośrednio przed rokiem, w którym zgłoszono wniosek o ponowne ustalenie wysokości świadczenia, z uwzględnieniem art. 176.

W myśl art. 111 ustawy emerytalnej. wyliczenie wysokości emerytury od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jest możliwe jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe
na podstawie przepisów prawa polskiego:

1) z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2) z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem
art. 176,

3) z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

W sprawie przedmiotem sporu było to czy w skarżonej decyzji ZUS prawidłowo wyliczył wysokość emerytury wnioskodawcy. Jak bowiem wskazał wnioskodawca za okresy od 3 września 1960 r.- 28 października 1962 r., 28 października 1964 r.- 21 maja 1966 r.,
17 sierpnia 1966 r- 2 września 1967 r., 1 stycznia 1969 r. - 31 grudnia 1969 r. organ rentowy przyjął błędne podstawy do naliczenia świadczenia.

W tym stanie rzeczy Sąd zlecił biegłej z zakresu wyliczania emerytur, sporządzenie opinii celem ustalenia wysokości emerytury wnioskodawcy od 1 kwietnia 2017 r. przy wliczeniu wynagrodzenia wariantowego:

według wariantu I

1.za okres od 3 września 1960 r. do 21 maja 1966 r. minimalne wynagrodzenie,

2. za okres od 24 maja 1966 r. do 13 sierpnia 1966 r. wynagrodzenie wg druku
Rp-7 z 10 września 2007 r.,

3. za okres od 17 sierpnia 1966 r. do 2 września 1967 r. wynagrodzenie według stawki 10,20 zł za godzinę w ustawowym wymiarze czasu pracy dla w/w okresu, przy uwzględnieniu zwolnień lekarskich wskazanych w legitymacji ubezpieczeniowej,

4. za okres od 1 stycznia 1969 r. do 31 grudnia 1969 r. wynagrodzenie wg stawki 11 zł za godzinę w ustawowym wymiarze czasu pracy dla ww. okresu, przy uwzględnieniu zwolnień lekarskich wskazanych w legitymacji ubezpieczeniowej,

5. za rok 1970 przyjęcie wynagrodzenie z Rp-7 z 6 września 2007 r.

według wariantu II

1. za okres od 3 września 1960 r. do 21 maja 1966 r. wynagrodzenie wg stawki 8,60 zł za godzinę w ustawowym wymiarze czasu pracy dla ww. okresu, przy uwzględnieniu zwolnień lekarskich wskazanych w legitymacji ubezpieczeniowej,

2. za okres od 24 maja 1966 r. do 13 sierpnia 1966 r. wynagrodzenie wg druku
Rp-7 z 10 września 2007 r.,

3. za okres od 17 sierpnia 1966 r. do 2 września 1967 r. wynagrodzenie wg stawki
10,50 zł za godzinę w ustawowym wymiarze czasu pracy dla ww. okresu, przy uwzględnieniu zwolnień lekarskich wskazanych w legitymacji ubezpieczeniowej,

4.za okres od 1 stycznia 1969 r. do 31 grudnia 1969 r. wynagrodzenie wg stawki 11 zł za godzinę w ustawowym wymiarze czasu pracy dla ww. okresu, przy uwzględnieniu zwolnień lekarskich wskazanych w legitymacji ubezpieczeniowej.

5. za rok 1970 przyjęcie wynagrodzenie z Rp-7 z 6 września 2007 r.

Biegła realizując zobowiązanie Sądu ustaliła, iż przy przyjęciu wskaźnika
wwpw 68,50% i kwoty bazowej obowiązującej w dacie uprawnień do przeliczenia
tj. 1 kwietnia 2017r.emerytura wynosi 1.496,58 zł, a liczona od tego wskaźnika wwpw
68,50% lecz od kwoty bazowej obowiązującej w dacie uprawnień, emerytura na 1 kwietnia 2017r. wynosi 1.432,85 zł. Natomiast przy przyjęciu wskaźnika wwpw 78,40% i nowej kwoty bazowej obowiązującej w dacie przeliczenia, emerytura wynosi na 1 kwietnia 2017r.
- 1.588,96 zł a liczona od kwoty bazowej obowiązującej wdacie uprawnień, emerytura na
1 kwietnia 2014r.wynosi 1.522,39 zł.

Do tak sporządzonej opinii ZUS wniósł szereg zastrzeżeń wskazując przy tym, że
za okres od 28 października 1964 r. do 31 grudnia 1964 r. biegła sądowa wyliczyła minimalne wynagrodzenie w łącznej kwocie 1.575 zł, zamiast 1.597 zł. Różnica wynika z tego,
że do obliczenia stawki dziennego wynagrodzenia za październik przyjęła
30 dni kalendarzowych, zamiast 31 i minimalne wynagrodzenie ustaliła za 3 dni, zamiast
4, co daje kwotę 96,77 zł, zamiast 75 zł. Za okres od 1 stycznia 1966 r. do 21 maja 1966 r. biegła wyliczyła minimalne wynagrodzenie w łącznej kwocie 3.525 zł, zamiast 3.508 zł. Różnica wynika z tego, że do obliczenia stawki dziennego wynagrodzenia za maj przyjęła
30 dni kalendarzowych, zamiast 31. Minimalne wynagrodzenia za maj to 508,06 zł.
Po korekcie wynagrodzenie za rok 1966 powinno wynosić łącznie 19.411 zł. Organ nadmienił, iż w wariancie I biegła nieprawidłowo ustaliła procentowy wskaźnik za rok 1966, tj. 86,72%. Wg obliczeń ZUS powinien wynosić 83,71%. Po korekcie wskaźnika za ten rok najkorzystniejszy wwpw z 20 lat kalendarzowych powinien wynosić 68,35%, zamiast 68,50%. W związku z powyższym emerytura na 1 kwietnia 2017 r. powinna wynieść 1.495,36 zł w wariancie 1, a 1.441,50 zł w wariancie 2. Nadto organ rentowy podniósł, iż w wariancie Ido podstawy wymiaru za rok 1964 należało przyjąć wynagrodzenie w kwocie 1.597 zł, a za rok 1966 w kwocie 19.411 zł. Po uwzględnieniu zmian najkorzystniejszy wwpw ustalony z 20 lat powinien wynosić 68,34%, zamiast 68,50%. Wysokość emerytury przy zastosowaniu wskaźnika 68,34 % powinna wynieść na dzień 1 kwietnia 2017 r. według wariantu 1 - 1.495,27 zł a według wariantu 2 - 1.441,41 zł.

Niezależnie od powyższego w ocenie organu rentowego
w wariancie l ww. wyliczenia biegła błędnie ustaliła podstawę wymiaru emerytury 2.422,07 zł. Zdaniem organu iloczyn wskaźnika wwpw 68,50% i kwoty bazowej 3.536,87 zł wynosi 2.422,76 zł. W związku z tym emerytura na 1 kwietnia 2017 r. powinna wynosić 1.496,76 zł, zamiast 1.496,58 zł. Ustalając kwotę zasiłku chorobowego od 27 stycznia 1962 r. do
31 stycznia 1962 r. i od 20 marca 1962 r. do10 kwietnia 1962 r. biegła nieprawidłowo wyliczyła jego wysokość, tj. 197,49 zł, zamiast 197,45 zł ( 39,49 zł x5 dni). Powyższe pozostawało jednak bez pływu na łączną wysokość wynagrodzenia, która po zaokrągleniu wynosi 16.375 zł. Nadto zdaniem organu biegła błędnie odczytała z legitymacji ubezpieczeniowej okres zwolnienia lekarskiego w roku 1965.Wnioskodawca korzystał
ze zwolnienia od 12 czerwca 1965 r. do 26 czerwca 1965 r., natomiast biegła wskazała
na kwiecień 1965 r. Wobec czego błędnie zostały określone dni pracy. W konsekwencji organ uznał, że wynagrodzenie za rok 1965 powinno wynosić 19.496 zł. W ocenie organu
po korekcie wynagrodzenia wskaźnik przy uwzględnieniu wynagrodzeń wg wariantu
II zlecenia oraz zawartych w aktach emerytalnych. powinien wynosić 87,02%, zamiast
87,99%.Uwzględniając poprawki organu rentowego najkorzystniejszy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniom - lata jak w tabelarycznym zestawieniu biegłej powinien mieć wartość
78,35%, zamiast 78,40%.W związku z powyższym emerytura na 1 kwietnia 2017 r. powinna wynosić w wariancie 1 - 1.588,49 zł a wariancie 2 - 1.531,25 zł.

W opinii uzupełniającej biegła sądowa podniosła, że przyjęła zasadę wynikającą z obowiązujących przepisów, określoną w § l0 ust.3 rozporządzenia RM z dnia 9 listopada 1987r., w sprawie zgłaszania pracowników do ubezpieczenia społecznego oraz składek
na to ubezpieczenie (Dz.U. nr 37,poz.211), stanowiącym, że w razie osiągania dochodu,
za niepełny miesiąc, kwotę najniższej podstawy wymiaru składek zmniejsza się odpowiednio, przyjmując, że miesiąc liczy 30 dni, obowiązującym do 8 lutego 1990r., którego zapis następnie zamieszczony został w kolejnym rozporządzeniu RM z dnia 29 stycznia 1990r. (Dz.U. nr 7, poz. 41) obowiązującym do 31 grudnia 1998r. Biegła podniosła, iż niniejsza zasada z wiedzy jaką posiada była praktykowana również we wcześniejszych latach na mocy instrukcji wydawanych przez Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych - biegła
nie dysponuje tymi regulacjami-, tym samym nie jest wstanie powołać znaków tych instrukcji, nadmieniając jeszcze, że zasada przyjmowania za miesiąc liczbę 30 dni obowiązywała przy ustalaniu kwot składek opłacanych przez osoby prowadzące działalność gospodarczą. Natomiast zdaniem biegłej organ rentowy przy ustalaniu podstawy wymiaru składek w oparciu o najniższe wynagrodzenie posługiwał się systemem komputerowym,
w którym wprowadzono algorytmy liczby dni wynikających z kalendarza za dany miesiąc, przy czym ta zasada została wprowadzona dopiero od 1 stycznia 1999 r. na mocy art.
18 ust.9 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. nr 137, poz. 887), tym samym nie dotyczy wcześniejszych okresów. Biegła dalej wskazała, że skoro dopiero ustawa o sus wprowadziła metodę przyjmowania liczby dni za dany miesiąc wynikających z kalendarza, a przed jej wprowadzeniem, z ostatnich przepisów wynika,
że za miesiąc przyjmuje się 30 dni, w tych warunkach, nie przyjmowano innej zasady, dodając marginalnie, że w tej kwestii, biegła oficjalnie zwróciła się pismem w 2013r.
do Departamentu C/ZUS w Warszawie. Biegła uzyskała informację, że rozpatrzono pismo,
i podjęta została decyzja, o zmianie wyliczenia kwot wynagrodzeń przy zastosowaniu 30 dni za dany miesiąc, i ta metoda zostanie wprowadzona w system komputerowy, którym posługują się Odziały Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.W związku z powyższym, biegła
w tym zakresie podtrzymała ustalenia przedstawione w opinii, nadmieniając, że z dalszej treści pisma wynika, że wyliczone w podany sposób wynagrodzenie jest korzystniejsze
i w nieznacznym stopniu wpływa na wyższy wskaźnik wwpw, który po korekcie wynosić będzie 68,35% a przy przyjęciu wynagrodzeń wyliczonych wg podanej metody przez organ rentowy wynosiłby 68,34%.Z kolei w kwestii wskaźnika wwpw za 1966 r. wykazanego dla wariantu I zlecenia czy dotyczącej okresu zasiłku chorobowego przypadającego na 1965 r., tym samym kwot zasiłku chorobowego przyjętego w wynagrodzeniu dla wariantu II zlecenia, słusznie wydział merytoryczny organu rentowego zauważył, że biegła dokonała nieprawidłowych ustaleń.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał opinię biegłej za przydatną w wariancie
I z opinii uzupełniającej przy przyjęciu kwoty bazowej z daty przyznania wnioskodawcy prawa do emerytury tj. 3408,62zł .

Przypomnienia wymaga, iż zgodnie z § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy
i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe ( Dz. U. z 2011 r. Nr 237, poz. 1412 ) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument,
na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu
lub uposażenia. Dla celów obliczenia wysokości emerytury organ rentowy musi bowiem dysponować pewnymi danymi, co do wysokości dochodów ubezpieczonego ( por. wyrok SN z 4 lipca 2007 r., I UK 36/07, Lex nr 390123 ). Jakkolwiek zaś w postępowaniu przed sądem nie obowiązują ograniczenia, co do zakresu środków dowodowych stwierdzających wysokość wynagrodzenia, to nie oznacza to dopuszczalności ustalania wynagrodzenia w sposób przybliżony lub prawdopodobny. Możliwe jest dokonanie jedynie stosownych obliczeń rachunkowych w oparciu o dowody pozwalające na ustalenie wynagrodzenia w spornym okresie, nie można natomiast ustalać wysokości zarobków na podstawie przypuszczeń, uśrednień, czy też hipotetycznych wyliczeń. Do ustalenia podstawy wymiaru świadczeń emerytalno – rentowych może być bowiem uwzględnione tylko wynagrodzenie faktyczne uzyskane przez zainteresowanego w danym okresie. Jego wysokość musi być niewątpliwa
i bezwarunkowa, a nie jedynie prawdopodobna. Należy też przypomnieć, że obowiązek wykazania wynagrodzenia ze wskazywanych lat zatrudnienia wyższego niż przyjęte przez organ rentowy jako podstawa do przeliczenia emerytury lub renty, ciąży na ubezpieczonym zarówno w postępowaniu administracyjnym przed organem rentowym ( art. 116 ust. 5 ustawy emerytalnej ), jak i w procesie ( art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. ).

W niniejszej sprawie wnioskodawca za okres od 3 września 1960 do 21 maj 1966 r. domagał się wyliczenia jego wynagrodzenia przy przyjęciu stawki godzinowej w kwocie
8,60 zł. Z treści świadectwa pracy z dnia 21 maja 1966 r. wynika, że wnioskodawca w okresie 3 września 1960 r. do 21 maja 1966 r. był zatrudniony w Fabryce (...) we W.. Ostatnio pracował w ww. zakładzie na stanowisku ślusarza-spawacza i na tym stanowisku otrzymywał VIII grupę uposażenia ze stawką godzinową 8,60 zł.

W ocenie Sądu w ww. świadectwie pracy brak było daty która pozwalałaby określić kiedy wnioskodawca zaczął pracować na stanowisku ślusarza mechanika ze stawką godzinową 8,60 zł. Brak takiej informacji nie pozwalał precyzyjnie wskazać wysokości wynagrodzenia wnioskodawcy otrzymywanego w całym okresie zatrudnienia
u ww. pracodawcy. Powyższe implikowało konieczność przyjęcia za ww. okres wynagrodzenia minimalnego.

Niezależnie od powyższego z literalnego brzmienia art. 110 ustawy o emeryturach
i rentach wobec przyjęcia przez biegłego wwpw wynoszącego 68,35 % kwota bazowa musiała być zastosowana z daty przyznania prawa do emerytury a więc w przypadku wnioskodawcy od 1 sierpnia 2016 r. W dacie tej kwota bazowa została przyjęta w wysokości 3.408,62 zł. Emerytura wnioskodawcy wyniosła zatem 1.431,50 zł a po waloryzacji na dzień 1 kwietnia 2017 r. - 1.441,50 zł.

Mając zatem na uwadze powyższe Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił decyzję organu rentowego w sposób określony w sentencji niniejszego wyroku.

Wobec uwzględnienia żądania wnioskodawcy jedynie w części Sąd oddalił dalej idące odwołanie o czym orzekł w pkt II przedmiotowego wyroku.

W punkcie III wyroku Sąd ustalił, iż organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności
za opóźnienie w przyznaniu prawa do świadczenia.

Zgodnie z treścią art. 118 pkt. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych – zgodnie z którym w przypadku ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego – organ rentowy wydaje decyzję w terminie 30 dni, przy czym za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się dzień wpływu do Zakładu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji .

Przepis art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych - stanowi, że jeżeli Zakład- w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczenia społecznego - nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia,
jest obowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych określonych przepisami prawa cywilnego. Nie dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie
w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład
nie ponosi odpowiedzialności .

W orzecznictwie Sądu Najwyższego wyrażono pogląd, że zawarte w art. 85 ust. 1 ustawy systemowej określenie: „nie ustalił prawa do świadczenia” oznacza zarówno
nie wydanie w terminie decyzji przyznającej świadczenie, jak i wydanie decyzji odmawiającej przyznania świadczenia, mimo spełnienia warunków do jego uzyskania
(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2001 r., II UKN 402/2000, OSNAPiUS 2002/20 poz. 501).

Powołane orzeczenie poprzez analogię można zastosować w niniejszej sprawie. Przedmiotem przeprowadzonego postępowania dowodowego było bowiem ustalenie
czy wydając zaskarżone decyzje organ rentowy naruszył przepisy prawa materialnego w zakresie błędnego wyliczenia wysokości emerytury.

Istotnym dla rozstrzygnięcia rozpoznawanej sprawy było zatem ustalenie,
czy ZUS Oddział w L. przekroczył termin do ustalenia właściwej wysokości emerytury. Termin ten w niniejszej sprawie wynosił 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji (art. 118 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ).

Analizując materiał dowodowy sprawy Sąd poczynił ustalenia celem wyjaśnienia c
zy Zakład Ubezpieczeń Społecznych przed wydaniem skarżonych decyzji wypełnił w toku prowadzonego postępowania administracyjnego wszystkie obowiązki nałożone na niego przez kodeks postępowania administracyjnego.

W tej sytuacji przypomnienia wymaga, że zgodnie z art. 66 ust. 4 ustawy systemowej
w zakresie prowadzonej działalności Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych przysługują środki prawne właściwe organom administracji państwowej. W opisanej działalności zakład stosuje przepisy kodeksu postępowania administracyjnego a w szczególności winien mieć
na względzie:

- obowiązek podejmowania niezbędnych kroków do wyjaśnienia stanu faktycznego
(art. 7 k.p.a. );

- obowiązek informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego (art. 9 k.p.a. );

- obowiązek zapewnienia stronom czynnego udziału w postępowaniu administracyjnym i możliwość wypowiedzenia się co do zebranego w sprawie materiału dowodowego
(art. 10 k.p.a. );

Zgodnie z art. 75 k.p.a. dowodami w postępowaniu administracyjnym może
być wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy i nie jest sprzeczne z prawem (...)a zebrany w sprawie materiał dowodowy organ administracji państwowej jest obowiązany w sposób wyczerpujący zebrać i ocenić(uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 3 lipca 2007r. , sygn. akt IIIAUa 1995/06).

Z treści akt emerytalnych prowadzonych przez ZUS Oddział w L. wynika,
iż przed wydaniem skarżonych decyzji organ rentowy wypełnił obowiązki wymienione
w kodeksie postępowania administracyjnego art. 7, 9 i 10.

Ubezpieczony bowiem - w toku postępowania związanego z rozpoznaniem jego wniosku o przeliczenie emerytury miał możliwość udziału w postępowaniu administracyjnym poprzez składanie dowodów w postaci dokumentów.

Analizując materiał dowodowy sprawy nie można pominąć i tej okoliczności,
że integralną część postępowania administracyjnego – związanego z rozpoznaniem powyższego wniosku - stanowiło postępowanie organu rentowego polegające na analizie dokumentów przedłożonych przez skarżącego.

Argumentacja i wnioski pochodzące z tej analizy przedstawione zostały w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Dodatkowo wskazać należy, że w postępowaniu sądowym prowadzonym w niniejszej sprawie przeprowadził dowód z opinii biegłego przy czym część ustaleń biegłego opierała
się na materiale dowodowym zgromadzonym i przygotowanym do analizy przez biegłego już na etapie postępowania sądowego. Należy zwrócić uwagę, że biegły część wynagrodzenia wyliczał samodzielnie na podstawie wpisów w legitymacji ubezpieczeniowej. Zgodnie
ze zleceniem Sądu biegły na podstawie wpisów w legitymacji dokonywał wyliczenia okresu zasiłkowego. Wskazać również należało, iż organ rentowy w postępowaniu administracyjnym mógł prowadzić postępowanie wyjaśniające tylko w sytuacji gdy treść dokumentów byłaby niezgodna z dokumentami znajdującymi się w aktach ubezpieczeniowy albo gdyby stwierdził niezgodność lub sprzeczność dokumentów znajdujących się w aktach ubezpieczeniowych.

Reasumując Sąd uznał, iż - wydając skarżone decyzje - ZUS w postępowaniu administracyjnym nie naruszył przepisów i zasad tego postępowania. Tym samym po stronie ZUS nie zaistniały okoliczności, za które organ ten ponosi odpowiedzialność, za opóźnienie w przyznaniu świadczenia.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. oraz § 9 ust. 2 rozporządzenia ministra sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych
Dz. U. z 2015 r .poz. 1804 ze zm. ).

O powyższym Sąd orzekł w pkt . IV sentencji wyroku.