Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Legnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 października 2016 r.

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Regina Stępień

Protokolant: star. sekr. sądowy Magdalena Teteruk

po rozpoznaniu w dniu 19 października 2016 r. w Legnicy

sprawy z wniosku S. T.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o wysokość emerytury

na skutek odwołania S. T.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 17 lutego 2016 r.

znak (...)

I.  oddala odwołanie,

II.  zasądza od wnioskodawcy S. T. na rzecz strony pozwanej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. kwotę 360 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Regina Stępień

Sygn. akt V U 620/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 17 lutego 2016 r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił wnioskodawcy S. T. prawa do przeliczenia emerytury, wskazując w uzasadnieniu, iż nie zostało przedłożone zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu uwzględniające osiągnięte przez wnioskodawcę wynagrodzenie w 2010 r.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył wnioskodawca, wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie mu prawa do przeliczenia podstawy wymiaru emerytury i zobowiązanie organu do tego przeliczenia, z uwzględnieniem wynagrodzenia osiągniętego w 2010 r., ewentualnie o uchylenie decyzji i przekazanie organowi sprawy do ponownego rozpoznania. Wniósł nadto o zasądzenie od organu rentowego na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. Zarzucił naruszenie art. 176 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych poprzez pominięcie jego okresu zatrudnienia w 2010 r., gdy tymczasem z przedłożonego organowi świadectwa pracy w sposób nie budzący wątpliwości wynika, że skarżący zatrudniony był także w 2010 r. w okresie do dnia 31 marca 2010 r., oraz naruszenie art. 7 i art. 75 § 1 k.p.a. w zw. z art. 123 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych poprzez zaniechanie podjęcia z urzędu czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, a mianowicie zaniechanie dopuszczenia dowodu z akt Sądu Okręgowego w Legnicy o sygn. V P 4/12, z których wynika, za jaki okres zatrudnienia mocą ugody skarżącemu wypłacono w 2012 r. wynagrodzenie należne mu zarówno za rok 2009, jak i za rok 2010. Podał, że na mocy postanowień ugody zawartej w sprawie o sygn. V P 4/12 oraz z zebranego w tej sprawie materiału dowodowego wynika, że za okres zatrudnienia w 2010 r. skarżącemu przysługiwała łącznie do zapłaty kwota 180.150 zł, na którą składały się: wynagrodzenie za pracę od miesiąca stycznia do miesiąca marca 2010 r. w wysokości 72.060 zł (wynagrodzenie miesięczne 24.020 zł), ekwiwalent za urlop w wysokości 36.030 zł i trzymiesięczna odprawa w wysokości 72.060 zł. Wskazał, że informował organ, że przed Sądem Okręgowym w Legnicy toczył się proces o zapłatę należnego wynagrodzenia. Zatem, w sytuacji, gdy płatnik odmówił wskazania, w jakiej wysokości wynagrodzenie należne w 2009 i w 2010 roku obejmowała ugoda, a to z uwagi że z jej treści to nie wynika –zdaniem skarżącego– organ po myśli art. 74 § 1 k.p.a. winien zażądać akt do wglądu i dopuścić z nich dowód, czego nie uczynił i w związku z tym wydał błędną decyzję.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując na te same argumenty, co w zaskarżonej decyzji. Podniósł, że w związku z tym, iż nie był stroną sprawy sądowej niemożliwym był wgląd w akta tej sprawy.

Sąd ustalił:

Wnioskodawca S. T., ur. (...), w okresie od 18 stycznia 2000 r. do 31 marca 2010 r. był zatrudniony w (...) Sp. z o.o. w J. na stanowisku kierownika ds. technicznych, a następnie prokurenta. Zatrudnienie w ww. spółce ustało na mocy wypowiedzenia dokonanego przez pracodawcę.

W związku z tym, że ww. pracodawca nie rozliczył się z wnioskodawcą ze wszystkich należności związanych ze stosunkiem pracy S. T. w dniu 12 stycznia 2012 r. wystąpił z powództwem do sądu pracy. W pozwie domagał się zasądzenia od byłego pracodawcy (...) Sp. z o.o. w J. kwoty 474.395 zł wraz z odsetkami ustawowymi. W skład powyższej kwoty wchodziły:

- wynagrodzenie za pracę za okres 9 miesięcy, od 1 lipca 2009 r. do 31 marca 2010 r. w łącznej kwocie 216.180 zł,

- dodatkowe wynagrodzenie urlopowe za 2009 r. w kwocie 12.010 zł,

- dodatkowe wynagrodzenie roczne za 2009 r. w kwocie 12.010 zł,

- ekwiwalent za urlop wypoczynkowy w wymiarze 31 dni za 2009 i 2010 rok w kwocie 36.030 zł,

- odszkodowanie z tytułu umowy o zakazie konkurencji za okres 2 lat, licząc od 1 kwietnia 2010 r., a tym że na dzień 1 stycznia 2012 r. (na miesiąc złożenia pozwu) należność z tego tytułu wynosiła kwotę 126.105 (21 miesięcy x 6.005 zł),

- odprawa w wysokości 3-miesiecznego wynagrodzenia w kwocie 72.060 zł.

W dniu 26 czerwca 2012 r. strony zawarły przed Sądem Okręgowym w Legnicy w sprawie o sygn. akt V P 4/12 ugodę sądową, w której strona pozwana (...) Sp. z o.o. w J. zobowiązała się wypłacić powodowi S. T. kwotę 430.000 zł, płatną w całości w terminie 7 dni od dnia zawarcia ugody, wraz z ustawowymi odsetkami w razie zwłoki w terminie płatności, z czego kwota 330.000 zł stanowiła należność główną oraz koszty zastępstwa procesowego a kwota 100.000 zł stanowiła należność z tytułu odsetek ustawowych. S. T. oświadczył, że powyższe warunki ugody wyczerpują wszelkie jego roszczenia w stosunku do strony pozwanej z tytułu rozwiązanego między stronami stosunku pracy. Także strona pozwana oświadczyła, iż nie będzie mieć roszczeń z tytułu tego stosunku pracy w stosunku do powoda.

W związku z zawarciem przez strony ww. ugody Sąd Okręgowy w Legnicy postanowieniem z dnia 26 czerwca 2012 r. umorzył postępowanie w sprawie.

Dowód: akta sprawy sądowej o sygn. V P 4/12, w tym: pozew wraz z załącznikami k. 2-25,

protokół z rozprawy z treścią zawartej ugody z dnia 26.06.2012 r. k. 161,

postanowienie z dnia 26.06.2012 r. k. 192

W dniu 18 lutego 2013 r. S. T. wystąpił do ZUS z wnioskiem o emeryturę. Decyzją z dnia 23 maja 2013 r. organ rentowy odmówił mu prawa do tego świadczenia. W następstwie odwołania ubezpieczonego Sąd Okręgowy w Legnicy wyrokiem z dnia 21 stycznia 2014 r. zmienił ww. decyzję ZUS i przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia 3 lutego 2013 r.

Decyzją z dnia 13 lutego 2015 r. organ rentowy przyznał wnioskodawcy emeryturę od dnia 3 lutego 2013 r. w formie zaliczkowej, z uwagi na nieprawidłowości na koncie ubezpieczonego. Decyzją z dnia 26 marca 2015 r. ZUS przeliczył i podjął wypłatę świadczenia emerytalnego wnioskodawcy. Poinformował, iż emerytura ustalona tą decyzją ma charakter zaliczkowy, a jej wysokość może ulec zmianie po wyjaśnieniu z zakładem pracy wysokości faktycznie osiąganego wynagrodzenia w okresach od 1 maja 1995 r. do 27 grudnia 1995 r. oraz od 1 stycznia 2010 r. do 31 marca 2010 r. Następnie, organ rentowy zwrócił się pisemnie do (...) Sp. z o.o. w J. o sprostowanie zaświadczeń o zatrudnieniu i wynagrodzeniu za lata 1994 – 1995 i 2000 – 2010 na druku Rp-7 z dnia 14 czerwca 2010 r. dotyczących wnioskodawcy, albowiem w dodatkowych informacjach wykazano wynagrodzenie za 2009 i za 2010 rok. W odpowiedzi ww. spółka podała, iż kwota wykazana w dodatkowych informacjach została ujęta jak wypłata w 2012 r., gdyż według ugody sądowej firma nie posiada informacji, jaka kwota miałaby dotyczyć roku 2009 a jaka roku 2010. W nowowydanych w dniu 8 kwietnia 2015 r. zaświadczeniach o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (Rp-7) (...) Sp. z o.o. w J. za jako łączną kwotę wynagrodzenia – przychodu – świadczeń pieniężnych wnioskodawcy za rok 2009 wskazała kwotę 156.008,31 zł (w rubryce składniki stałe wskazano kwotę 95.790 zł), a za rok 2012 –kwotę 330.000 zł (w rubryce składniki stałe wskazano kwotę 105.780 zł). W następstwie otrzymania takich dokumentów od byłego pracodawcy wnioskodawcy oraz po skorygowaniu wysokości kapitału początkowego wnioskodawcy, ZUS w dniu 16 grudnia 2015 r. wydał decyzję o przeliczeniu emerytury ubezpieczonego, której wysokość wyniosła 3.262,45 zł brutto, a po waloryzacjach –od dnia 1 lutego 2016 r. –3.481,68 zł brutto. W uzasadnieniu organ rentowy poinformował ubezpieczonego, iż za okres zatrudnienia od 1 stycznia 2010 r. do 31 marca 2010 r. przyjął kwoty minimalnego wynagrodzenia, albowiem w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 8 kwietnia 2015 r. zakład pracy nie wykazał wynagrodzenia wnioskodawcy za rok 2010.

W dniu 26 stycznia 2016 r. wnioskodawca przedłożył w ZUS nowe zaświadczenia Rp-7 od byłego pracodawcy (...) Sp. z o.o. w J., które w swej treści były tożsame z zaświadczeniami Rp-7 z dnia 8 kwietnia 2015 r., tj. wykazano w nich jako łączną kwotę wynagrodzenia – przychodu – świadczeń pieniężnych wnioskodawcy za rok 2009 kwotę 156.008,31 zł (w rubryce składniki stałe wskazano kwotę 95.790 zł), a za rok 2012 –kwotę 330.000 zł (w rubryce składniki stałe wskazano kwotę 105.780 zł).

Podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne wnioskodawcy wynosiły:

- za 2009 rok – 95.790 zł,

- za 2010 rok – 0 zł,

- za 2012 rok – 105.780 zł.

Decyzją z dnia 17 lutego 2016 r. –zaskarżoną w niniejszej sprawie– organ rentowy odmówił S. T. prawa do przeliczenia emerytury, wskazując, że nie zostało przedłożone zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu uwzględniające osiągnięte przez wnioskodawcę wynagrodzenie w 2010 r.

/ bezsporne , a nadto dokumenty z akt emerytalnych wnioskodawcy, w tym: wniosek o emeryturę, decyzja ZUS z dnia 23.05.2013 r., wyrok SO w Legnicy z dnia 21.01.2014 r., wyrok SA we Wrocławiu z dnia 23.09.2014 r., świadectwo pracy z dnia 31.03.2010 r., zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp-7 wystawione przez (...) Sp. z o.o. w J. z dnia 14.06.2010 r., Pismo ZUS do wnioskodawcy z dnia 19.03.2013 r., pismo ZUS do (...) Sp. z o.o. w J. z dnia 26.03.2015 r., pismo (...) Sp. z o.o. w J. do ZUS z dnia 08.04.2015 r., zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp-7 wystawione przez (...) Sp. z o.o. w J. z dnia 08.04.2015 r., decyzja ZUS z dnia 18.12.2015 r., zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rp-7 wystawione przez (...) Sp. z o.o. w J. z dnia 14.01.2016 r., pismo (...) Sp. z o.o. w J. do wnioskodawcy z dnia 14.01.2016 r., decyzja ZUS z dnia 17.02.2016 r./

Sąd zważył:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 125a ust. 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.jedn.: Dz.U. z 2015 r., poz. 748 z późn. zm.), płatnik składek jest zobowiązany do wystawienia zaświadczenia o wysokości przychodu stanowiącego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, wypłaconego za okresy, za które przychód ten przysługuje, a także o wysokości wypłaconych wynagrodzeń za czas niezdolności do pracy, świadczeń i zasiłków oraz innych należności, o których mowa w art. 15 ust. 3.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy emerytalnej, podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176. Do podstawy wymiaru emerytury lub renty, o której mowa w ust. 1, dolicza się kwoty przysługujących ubezpieczonemu w danym roku kalendarzowym wynagrodzeń za czas niezdolności do pracy oraz kwoty zasiłków: chorobowego, macierzyńskiego, opiekuńczego, świadczenia rehabilitacyjnego, zasiłku wyrównawczego, świadczenia wyrównawczego lub dodatku wyrównawczego, a także wartość rekompensaty pieniężnej ustaloną zgodnie z pkt 3 załącznika do ustawy z dnia 6 marca 1997 r. o zrekompensowaniu okresowego niepodwyższania płac w sferze budżetowej oraz utraty niektórych wzrostów lub dodatków do emerytur i rent. Do podstawy wymiaru wlicza się również kwoty zasiłków dla bezrobotnych, zasiłków szkoleniowych lub stypendiów wypłaconych z Funduszu Pracy za okres udokumentowanej niezdolności do pracy, z zastrzeżeniem ust. 3a.

Szczegółowe zasady ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe określa rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. (t. jedn.: Dz.U. z 2015 r. poz. 2236 z późn. zm.) wydane na podstawie delegacji zawartej w art. 21 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t. jedn.: Dz.U. z 2015 r. poz. 121, z późn. zm.). W myśl § 1 tego rozporządzenia, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, osiągany przez pracowników u pracodawcy z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy, z zastrzeżeniem art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych oraz § 2. Przepis § 2 cyt. rozporządzenia zaś w sposób obszerny wymienia przychody, które są wyłączone z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Wśród nich znajdują się m.in. odprawy, odszkodowania i rekompensaty wypłacane pracownikom z tytułu wygaśnięcia lub rozwiązania stosunku pracy, w tym z tytułu rozwiązania stosunku pracy z przyczyn leżących po stronie pracodawcy, nieuzasadnionego lub niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę lub rozwiązania jej bez wypowiedzenia, skrócenia okresu jej wypowiedzenia, niewydania w terminie lub wydania niewłaściwego świadectwa pracy (§ 2 ust. 1 pkt 3) czy odszkodowania wypłacone byłym pracownikom po rozwiązaniu stosunku pracy, na podstawie umowy o zakazie konkurencji, o której mowa w art. 101 ² Kodeksu pracy (§ 2 ust. 1 pkt 4), świadczenie urlopowe wypłacane na podstawie art. 3 ust. 4 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych –do wysokości nie przekraczającej rocznie kwoty odpisu podstawowego określonej w tej ustawie (§ 2 ust. 1 pkt 21), dodatkowe świadczenia niemające charakteru deputatu przyznawane na podstawie przepisów szczególnych – kart branżowych lub układów zbiorowych pracy, tj. ekwiwalent pieniężny z tytułu zwrotu kosztów przejazdów urlopowych, świadczenia na pomoce naukowe dla dzieci, świadczenia przyznawane z tytułu uroczystych dni, jak tradycyjne „barbórkowe”, z wyjątkiem nagród pieniężnych wypłacanych z tytułu uroczystych dni (§ 2 ust. 1 pkt 27).

Powyższe regulacje są bardzo kazuistyczne w zakresie rodzaju przychodów, które są i tych, które nie są wliczane do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i tym samym do podstawy wymiaru emerytury uprawnionego. Wartość tych składników musi być pewna i precyzyjna. Nie może być przybliżona, ustalona w granicach „od…do…”, jakaś hipotetyczna.

W przypadku wnioskodawcy –materiał dowodowy zgromadzony w niniejszym postępowaniu nie dał podstaw do ustalenia jednoznacznych, pewnych, kwot wypłaconych mu wynagrodzeń i innych przychodów z tytułu zatrudnienia podlegających oskładkowaniu w roku 2009 i 2010. Tym samym nie było możliwe ustalenie dokładnej kwoty, jaka powinna zostać uwzględniona do podstawy wymiaru emerytury ubezpieczonego.

Sporny w sprawie był przede wszystkim przychód wnioskodawcy za rok 2010.

Jak wynika z dokumentów zgromadzonych w niniejszym postępowaniu, były pracodawca wnioskodawcy (...) Sp. z o.o. w J. w zaświadczeniach o zatrudnieniu i wynagrodzeniu wnioskodawcy (druki Rp-7) za rok 2009 wskazał łączną kwotę wynagrodzenia – przychodu – świadczeń pieniężnych wnioskodawcy w wys. 156.008,31 zł (w tym w rubryce składniki stałe wskazał kwotę 95.790 zł), a za rok 2012 –kwotę 330.000 zł (w tym w rubryce składniki stałe wskazał kwotę 105.780 zł). Roku 2010 w ogóle nie objął zaświadczeniem Rp-7, albowiem –jak wskazał– wobec treści ugody sądowej nie posiada informacji, jaka kwota miałaby dotyczyć roku 2009, a jaka roku 2010. Z dokumentów ZUS wynika, że podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne wnioskodawcy wynosiły: za 2009 rok – 95.790 zł i za 2012 rok – 105.780 zł. Za 2010 rok natomiast podstawa ta wynosiła 0 zł. Skutkiem powyższego stanu rzeczy była nieprecyzyjna treść ugody sądowej zawartej przed Sądem Okręgowym w Legnicy w sprawie V P 4/12 w dniu 26 czerwca 2012 r. Z treści tej ugody wynikało, że pozwany pracodawca zobowiązał się do zapłaty na rzecz ubezpieczonego pracownika kwoty w łącznej wysokości 330.000 zł tytułem należności głównej oraz kosztów zastępstwa procesowego. Na należność główną zaś w tej sprawie składało się kilka roszczeń, z których nie każdy przychód stanowi podstawę oskładkowania. Wnioskodawca w sprawie V P 4/12 domagał się następujących należności związanych ze stosunkiem pracy:

- wynagrodzenia za pracę za okres 9 miesięcy, od 1 lipca 2009 r. do 31 marca 2010 r. w łącznej kwocie 216.180 zł,

- dodatkowego wynagrodzenia urlopowego za 2009 r. w kwocie 12.010 zł,

- dodatkowego wynagrodzenia rocznego za 2009 r. w kwocie 12.010 zł,

- ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy w wymiarze 31 dni za 2009 i 2010 rok w kwocie 36.030 zł,

- odszkodowania z tytułu umowy o zakazie konkurencji za okres 2 lat, licząc od 1 kwietnia 2010 r., a tym że na dzień 1 stycznia 2012 r. (na miesiąc złożenia pozwu) należność z tego tytułu wynosiła kwotę 126.105 (21 miesięcy x 6.005 zł),

- odprawy w wysokości 3-miesiecznego wynagrodzenia w kwocie 72.060 zł.

Łączna wartość tych roszczeń wynosiła 474.395 zł. Ostatecznie wnioskodawca zawarł ugodę na kwotę 330.000 zł, a więc o ponad 140.000 zł mniejszą od żądanej, która dodatkowo objęła koszty zastępstwa procesowego –w nieustalonej wysokości. Wobec istotnej różnicy pomiędzy wartością roszczeń dochodzonych, a ostatecznie zasądzonych, nie jest możliwe ustalenie, w jakim zakresie ubezpieczony w ww. procesie ograniczył wartość swoich poszczególnych roszczeń i co ostatecznie i w jakiej wysokości składa się na ugodzoną kwotę 330.000 zł. A podkreślić należy, że nie wszystkie z przychodów, których domagał się wnioskodawca, są przychodami wliczanymi do podstawy wymiaru świadczenia, nie od wszystkich tych przychodów odprowadzane są składki na ubezpieczenie emerytalne, a w konsekwencji nie wszystkie je można wliczyć do podstawy wymiaru emerytury. Przykładowo, oskładkowaniu nie podlegają odszkodowania wypłacone byłym pracownikom po rozwiązaniu stosunku pracy na podstawie umowy o zakazie konkurencji, odprawy czy odszkodowania wypłacane pracownikom z tytułu rozwiązania stosunku pracy, w tym z tytułu rozwiązania stosunku pracy z przyczyn leżących po stronie pracodawcy, nieuzasadnionego lub niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę. A świadczeń powyższych w sprawie V P 4/12 domagał się przecież ubezpieczony. Ponadto, części z tych świadczeń domagał się za rok 2009 a części za rok 2010. W związku z tym zatem, że ugoda sądowa została tak skonstruowana, że obejmuje jedynie pewną wartość należności ze stosunku pracy określoną globalnie –i to wartość niższą od dochodzonej, wartość, która nie wynika z sumowania poszczególnych roszczeń wnioskodawcy, w ocenie Sądu, w niniejszym procesie nie da się ustalić wysokości zasądzonych poszczególnych należności z poszczególnych tytułów, tak aby móc ustalić, które z nich i w jakiej wysokości powinny być wliczone do podstawy wymiaru składek, i tym samym do podstawy wymiaru świadczenia, osobno za rok 2009 i osobno za rok 2010. Do tego podnieść należy, że nawet ta ugodzona kwota 330.000 zł nie jest w całości kwotą obejmującą należności wnioskodawcy ze stosunku pracy, albowiem w ugodzie wliczono do niej także koszty zastępstwa procesowego, przy czym nie określono wysokości tych kosztów. Nie wiadomo więc, czy są to koszty tzw. „taryfowe” wynikające z przepisów rozporządzenia regulującego stawki adwokatów/radców prawnych w określonych sprawach, a więc stawki, które w sprawach pracowniczych (przy wielości roszczeń) częściowo zależne są od rodzaju roszczenia, a częściowo od wartości roszczenia, czy może stawki wyższe od stawek taryfowych –wszak strony w ugodzie mogły ustalić inną także -wyższą- wysokość tych kosztów. Ich intencje nie są niestety Sądowi znane, a nie wynikają z treści zawartej w dniu 26 czerwca 2012 r. ugody sądowej.

Dlatego też, mając powyższe na uwadze, na podstawie dokumentów zgromadzonych w niniejszej sprawie, w tym w aktach ZUS i w aktach sprawy V P 4/12, Sąd nie był w stanie ustalić, jakie dokładnie przychody ze stosunku pracy (z jakich tytułów) i w jakich wysokościach, ugodzone w dniu 26 czerwca 2012 r. i wypłacone wnioskodawcy w tym roku, były należnościami podlegającymi oskładkowaniu i wliczeniu do podstawy wymiaru emerytury wnioskodawcy za 2009 rok, a jakie za rok 2010. W ustaleniu powyższego nie pomogły też akta osobowe i dokumenty płacowe przedstawione do akt nin. sprawy przez byłego pracodawcę wnioskodawcy.

Z powyższych względów, zdaniem Sądu, nie było podstaw do zmiany zaskarżonej decyzji organu rentowego i dlatego Sąd pozbawione uzasadnionych argumentów odwołanie S. T. oddalił, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.