Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Legnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 października 2014 roku

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Mirosława Molenda-Migdalewicz

Protokolant: Katarzyna Awsiukiewicz

po rozpoznaniu w dniu 13 października 2014 r. w Legnicy

sprawy z wniosku E. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o ponowne ustalenie wysokości emerytury i o wypłatę emerytury górniczej

na skutek odwołania E. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

z dnia 3 lipca 2013 roku znak (...)

z dnia 3 lipca 2013 roku znak (...)

I.  zmienia decyzje Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. z dnia 3 lipca 2013 znak (...) i z dnia 3 lipca 2013 roku znak (...) w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy E. B. prawo do emerytury górniczej przy wliczeniu do okresu pracy górniczej na podstawie art. 50d ust. 1 pkt. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w wymiarze półtorakrotnym okresu pracy w drużynie ratowniczej od 03 czerwca 2000 roku do 22 czerwca 2013 roku

II.  stwierdza, iż organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za opóźnienie w przyznaniu prawa do świadczenia.

Sygn. akt VU 1116/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 3 lipca 2013 r. znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. uchylił decyzję z dnia 26 marca 2012 r. znak (...), na mocy której przyznano E. B. prawo do emerytury górniczej od dnia 21 marca 2012 r. Wskazał, że wnioskodawca nie spełnia warunków niezbędnych do przyznania na jego rzecz przedmiotowego świadczenia określonych w art. 50a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, bowiem na dzień 23 czerwca 2013 r. udowodnił 24 lata, 7 miesięcy i 8 dni pracy górniczej - wobec wymaganych 25 lat. Organ rentowy podał również, że przy ustalaniu prawa do emerytury górniczej należało pominąć okres pracy ubezpieczonego w Drużynie Ratowniczej (...)od 3 czerwca 2000 r. do 22 czerwca 2013 r., jako że stanowisko mechanika sprzętu ratowniczego nie zostało wymienione w art. 50d ustawy emerytalnej.

W konsekwencji powyższego, decyzją z dnia 3 lipca 2013 r. znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. przyznał E. B. prawo do emerytury górniczej, o której mowa w art. 34 w zw. z art. 49 ustawy emerytalnej i podjął wypłatę przedmiotowego świadczenia od dnia 23 czerwca 2013 r., tj. od ustania zatrudnienia.

Odwołania od powyższych decyzji wniósł E. B. domagając się ich zmiany poprzez przyznanie mu prawa do emerytury górniczej – analogicznie jak w decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. z dnia 26 marca 2012 r. znak (...). Wskazał, że w okresie od 3 czerwca 2000 r. do 22 czerwca 2013 r. brał udział w każdej akcji prowadzonej przez drużynę ratowniczą i był jej nieodłącznym członkiem.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując w całości treść zaskarżonych decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

E. B., urodzony w dniu (...), na dzień 23 czerwca 2013 r. wykazał 24 lata, 7 miesięcy i 8 dni pracy górniczej, a w tym ponad 10 lat pracy, o której mowa w art. 50c ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Wnioskodawca nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

/okoliczności bezsporne/

W okresie od 3 czerwca 2000 r. do 22 czerwca 2013 r. E. B. był czynnym członkiem Drużyny Ratowniczej (...) jako rezerwowy mechanik sprzętu ratowniczego.

W spornym okresie drużyna ratownicza składała się z około 150 członków. W jej skład wchodził kierownik wraz z zastępcami, ratownicy, mechanicy (około sześciu) oraz mechanicy rezerwowi (około dziesięciu). Spośród wymienionych osób zatrudniony na etacie w (...) był wyłącznie kierownik stacji oraz pierwszy mechanik. Pozostali pracownicy byli kierowani do drużyny ratowniczej na podstawie decyzji dyrektora zakładu.

Wnioskodawca został mechanikiem sprzętu ratowniczego po pozytywnym ukończeniu kursu w tym zakresie, organizowanego przez Jednostkę Ratownictwa (...) w L. w okresie od 8 maja 2000 r. do 2 czerwca 2000 r., który obejmował zajęcia teoretyczne i praktyczne.

Niezależnie od powyższego, raz na pięć lat ubezpieczony miał obowiązek odbycia okresowego kursu dla mechaników sprzętu ratowniczego w górniczym pogotowiu ratowniczym w S.. Szkolenie trwało przez okres nie krótszy niż osiem dni i kończyło się egzaminem pisemnym oraz praktycznym.

Ponadto, raz na kwartał E. B. musiał odbyć również pięciodniowy dyżur w (...) stacji ratownictwa górniczego pod nadzorem pierwszego mechanika. W tym czasie wykonywał zadania należące do mechaników etatowych, tj. zajmował się sprawdzeniem sprawności sprzętu ratowniczego (służącego do prowadzenia akcji ratowniczej po odcięciu ratownika od warunków panujących w miejscu wypadku) przy użyciu specjalistycznej aparatury. Czynności te były odnotowywane w książce sprzętu, podlegającej kontroli urzędu górniczego.

W czasie dyżurów pełnionych w (...) stacji ratownictwa górniczego E. B.wykonywał również zadania ratownika stacjonarnego, tj. przeprowadzał szkolenia w zakresie eksploatacji sprzętu do ochrony górnych dróg oddechowych tzw. aparatów ucieczkowych (które każdy pracownik dołowy musiał odbyć raz w roku) i jednodniowe ćwiczenia dla ratowników w zakresie posługiwania się sprzętem ratowniczym (raz w tygodniu).

W okresie od 3 czerwca 2000 r. do 22 czerwca 2013 r. E. B. pełnił również dwudziestoczterogodzinne dyżury w górniczym pogotowiu ratowniczym w S. jako mechanik wozu bojowego, służącego do transportu ubrań ratowniczych, aparatów roboczych i ucieczkowych oraz podstawowego sprzętu do akcji zawałowej.

Podczas szkoleń i dyżurów w S. wnioskodawca uczestniczył ponadto w akcjach ratowniczych, w trakcie których sprawował nadzór nad aparatami ucieczkowymi i był odpowiedzialny za łączność drużyny ratowniczej ze sztabem. Czynności te odnotowywano na kartach ewidencji ratownika.

W spornym okresie wnioskodawca uczestniczył także w ćwiczeniach i akcjach profilaktycznych drużyny ratowniczej, których celem było usunięcia przyczyn zagrażających pracy ludzi i sprzętu w sytuacji podejrzenia zawału.

W roku 2006 r. E. B. uczestniczył w szkoleniu, przeprowadzonym przez firmę zewnętrzną, upoważniającym do wykonywania bieżących napraw i przeglądów sprzętu (...) i (...) z wykorzystaniem (...), a w roku 2008 - do przeprowadzania szkoleń związanych z eksploatacją, konserwacją, kontrolą oraz przechowywaniem aparatów ucieczkowych (...).

Dowody: - wyjaśnienia wnioskodawcy: e-protokół z dnia 13.10.2014r.: 00:52:32-01:05:43;

- zeznania świadka I. D.: e-protokół z dnia 13.10.2014r: 00:05:15-00:36:59;

- zeznania świadka W. K.: e-protokół z dnia 13.10.2014r:00:37:22-00:51:10;

- zaświadczenie zakładu pracy, k. 22;

- teczka ratownika: obowiązki rezerwowego mechanika sprzętu; roczne karty ewidencyjne ratownika; liczbowy stan członków drużyny ratowniczej ustalenie organizacyjne Nr (...);

- karta ratownika : zaświadczenie z dnia 02.06.2000r.; zaświadczenie z dnia 29.04.2005r.; zaświadczenie z dnia 16.04.2010r.; certyfikat z dnia 01.07.2006r.; certyfikat upoważniający do przeprowadzania szkoleń związanych z eksploatacją, konserwacją, kontrolą i przechowywaniem aparatów ucieczkowych; zaświadczenia o braku przeciwwskazań zdrowotnych do pracy w charakterze ratownika górniczego, mechanika, mechanika rezerwowego i mechanika sprzętu ratowniczego.

W dniu 22 marca 2012 r. E. B. złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury górniczej.

Decyzją z dnia 26 marca 2012 r. znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury górniczej od dnia 21 marca 2012 r. Wskazał, iż prawo do świadczenia podlega zawieszeniu, bowiem ubezpieczony pozostaje w zatrudnieniu. Przy ustalaniu prawa do emerytury organ rentowy uwzględnił do pracy górniczej w wymiarze półtorakrotnym okres zatrudnienia E. B. od 3 czerwca 2000 r. do 22 czerwca 2013 r.

W dniu 24 czerwca 2013 r. ubezpieczony złożył wniosek o przeliczenie podstawy wymiaru emerytury górniczej oraz doliczenie stażu pracy. Do wniosku załączył zaświadczenie z dnia 19 czerwca 2013 r. wydane przez (...)S. A. Oddział Zakłady (...), z którego wynikało, że w okresie od 3 czerwca 2000 r. do 22 czerwca 2013 r. był członkiem Drużyny Ratowniczej (...) jako mechanik sprzętu ratowniczego.

W związku z powyższym organ rentowy dokonał weryfikacji stażu pracy E. B., co skutkowało wdaniem decyzji opisanych w części wstępnej niniejszego uzasadnienia.

/okoliczności bezsporne/

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie E. B. zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 50a ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1440) górnicza emerytura przysługuje pracownikowi, który spełnia łącznie następujące warunki:

1)ukończył 55 lat życia;

2)ma okres pracy górniczej wynoszący łącznie z okresami pracy równorzędnej co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, w tym co najmniej 10 lat pracy górniczej określonej w art. 50c ust. 1;

3)nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

W myśl art. 50c ust. 1 ustawy emerytalnej za pracę górniczą uważa się zatrudnienie:

1)pod ziemią w kopalniach węgla, rud, kruszców, surowców ogniotrwałych, glin szlachetnych, kaolinów, magnezytów, gipsu, anhydrytu, soli kamiennej i potasowej, fosforytów oraz barytu;

2)pod ziemią i przy głębieniu szybów w przedsiębiorstwach budowy kopalń określonych w pkt 1 oraz pod ziemią w przedsiębiorstwach i innych podmiotach wykonujących dla tych kopalń roboty górnicze lub przy budowie szybów;

3)pod ziemią w przedsiębiorstwach montażowych, przedsiębiorstwach maszyn górniczych, zakładach naprawczych i innych podmiotach wykonujących dla kopalń określonych w pkt 1 podziemne roboty budowlano-montażowe, roboty przy naprawie maszyn i wdrażaniu nowych urządzeń; pracownikom zatrudnionym w tych przedsiębiorstwach, zakładach i innych podmiotach uznaje się za pracę górniczą te miesiące zatrudnienia, w których co najmniej połowę dniówek roboczych przepracowali pod ziemią;

4)na odkrywce w kopalniach siarki i węgla brunatnego przy ręcznym lub zmechanizowanym urabianiu, ładowaniu oraz przewozie nadkładu i złoża, przy pomiarach w zakresie miernictwa górniczego oraz przy bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń wydobywczych, a także w kopalniach otworowych siarki oraz w przedsiębiorstwach i innych podmiotach wykonujących roboty górnicze dla kopalń siarki i węgla brunatnego, na stanowiskach określonych w drodze rozporządzenia przez ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki i ministrem właściwym do spraw Skarbu Państwa;

5)pod ziemią na stanowiskach dozoru ruchu oraz kierownictwa ruchu kopalń, przedsiębiorstw i innych podmiotów określonych w pkt 1-3, a także w kopalniach siarki i węgla brunatnego oraz w przedsiębiorstwach i innych podmiotach, o których mowa w pkt 4, na stanowiskach określonych w drodze rozporządzenia przez ministra właściwego do spraw gospodarki, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw Skarbu Państwa i ministrem właściwym do spraw zabezpieczenia społecznego;

6)w charakterze członków drużyn ratowniczych kopalń określonych w pkt 1 i 4, mechaników sprzętu ratowniczego tych drużyn oraz w charakterze ratowników zawodowych w stacjach ratownictwa górniczego;

7)na stanowiskach maszynistów wyciągowych na szybach oraz na stanowiskach sygnalistów na nadszybiach szybów w kopalniach, przedsiębiorstwach i innych podmiotach określonych w pkt 1 i 2;

8)na stanowiskach pracy pod ziemią w nieczynnych kopalniach wymienionych w pkt 1;

9)na stanowiskach instruktorów zawodu w górniczych polach szkoleniowych pod ziemią oraz w kopalniach siarki i węgla brunatnego.

Z art. 50d ust. 1 ustawy emerytalnej wynika natomiast, że przy ustalaniu prawa do górniczej emerytury pracownikom zatrudnionym pod ziemią oraz w kopalniach siarki lub węgla brunatnego zalicza się w wymiarze półtorakrotnym następujące okresy pracy na obszarze Państwa Polskiego:

1)w przodkach bezpośrednio przy urabianiu i ładowaniu urobku oraz przy innych pracach przodkowych, przy montażu, likwidacji i transporcie obudów, maszyn urabiających, ładujących i transportujących w przodkach oraz przy głębieniu szybów i robotach szybowych;

2)w drużynach ratowniczych.

Na gruncie niniejszej sprawy bezspornym było, że E. B. osiągnął wiek emerytalny, nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego, zaś na dzień 23 czerwca 2013 r. osiągnął ponad dziesięcioletnim okres pracy górniczej, o której mowa w art. 50c ust. 1 ustawy emerytalnej.

Kwestią wymagającą ustalenia Sądu było natomiast to, czy wnioskodawca legitymuje się 25-letnim okresem pracy górniczej, o której mowa w art. 50a ust. 1 pkt 2 ustawy emerytalnej. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wywodził bowiem, że na dzień 23 czerwca 2013 r. E. B. wykazał 24 lata, 7 miesięcy i 8 dni pracy górniczej. Ubezpieczony argumentował natomiast, iż decyzja organu rentowego jest niezgodna ze stanem faktycznym, bowiem pracę górniczą w wymiarze umożliwiającym mu nabycie prawa do emerytury wykonywał w okresie od 3 czerwca 2000 r. do 22 czerwca 2013 r.

Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego w sprawie Sąd doszedł do przekonania, że praca wykonywana przez E. B. w spornym okresie była pracą górniczą, która przy ustalaniu prawa do emerytury podlegał zaliczeniu w wymiarze półtorakrotnym – stosownie do treści art. 50d ustawy emerytalnej.

Sąd miał na względzie, że z treści świadectwa z dnia 22 czerwca 2013 r. wynikało, iż w okresie od 3 czerwca 2000 r. do 22 czerwca 2013 r. wnioskodawca był członkiem Drużyny Ratowniczej (...) jako mechanik sprzętu ratowniczego.

Uwagę zwraca jednak, że w myśl § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 8 lutego 1995 r. w sprawie organizacji, zadań i wyposażenia ratownictwa górniczego przedsiębiorcy i podmiotów zawodowo trudniących się ratownictwem górniczym oraz prowadzeniem akcji ratowniczych (Dz. U. z 1995 r. Nr 33, poz. 162), drużynę ratowniczą zakładu górniczego stanowi kierownik kopalnianej stacji ratownictwa górniczego, jego zastępcy, ratownicy górniczy oraz mechanicy sprzętu ratowniczego.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że w okresie od 3 czerwca 2000 r. do 22 czerwca 2013 r., z racji sprawowania funkcji mechanika sprzętu ratowniczego, E. B. był członkiem drużyny ratowniczej w rozumieniu art. 50d ust. 1 pkt 2 ustawy emerytalnej.

Nie umknęło uwadze Sądu, że ubezpieczony nie był pracownikiem etatowym. Istotne jest jednak, że tylko członkowie drużyny ratowniczej pełniący w niej funkcję kierownika stacji oraz pierwszego mechanika byli zatrudniani w ten sposób w (...) Stacji Ratownictwa (...). Pozostałe osoby (zastępcy kierownika, ratownicy, mechanicy, mechanicy rezerwowi) były wcielane do zespołu na podstawie decyzji dyrektora zakładu, po odbyciu stosownego szkolenia. Na okoliczność tę wskazywał I. D. (mechanik w (...) Stacji Ratownictwa (...)) oraz W. K. (kierownik (...) Stacji Ratownictwa (...)).

Jak wynikało natomiast z treści zaświadczenia z dnia 2 czerwca 2000 r., w okresie od 8 maja 2000 r. do 2 czerwca 2000 r. wnioskodawca odbył kurs dla kandydatów na mechaników sprzętu ratowniczego, który uprawniał go do podjęcia pracy w Drużynie Ratowniczej (...). Niemniej jednak raz na pięć lat, celem aktualizacji nabytych uprawnień, E. B. miał obowiązek odbycia okresowego kursu dla mechaników sprzętu ratowniczego w górniczym pogotowiu ratowniczym w S.. Również w tym czasie, zgodnie z zeznaniami I. D. i W. K., wnioskodawca czynnie uczestniczył w akcjach drużyny ratowniczej, w trakcie których sprawował nadzór nad aparatami ucieczkowymi i był odpowiedzialny za łączność zespołu ze sztabem. Powyższe korelowało z treścią adnotacji zawartych w poszczególnych kartach ewidencyjnych pod pozycją „udział w akcjach”.

W oparciu o treść kart ewidencyjnych załączonych do teczki ratownika oraz z zeznań I. D. i W. K. Sąd ustalił ponadto, że czynnym członkiem drużyny ratunkowej E. B. był również w czasie odbywania kwartalnych dyżurów w kopalnianej stacji ratownictwa górniczego, kiedy wykonywał zadania mechanika etatowego (zajmował się sprawdzeniem sprawności sprzętu ratowniczego przy użyciu specjalistycznej aparatury) i ratownika stacjonarnego (przeprowadzał szkolenia w zakresie eksploatacji tzw. aparatów ucieczkowych oraz ćwiczenia dla ratowników w zakresie posługiwania się sprzętem ratowniczym). Uwagę zwraca przy tym, że w spornym okresie wnioskodawca rozwijał swoje kwalifikacje w tym zakresie. W roku 2006 r. ubezpieczony uczestniczył bowiem w szkoleniu upoważniającym do wykonywania bieżących napraw i przeglądów sprzętu (...) i (...) z wykorzystaniem (...), a w roku 2008 - do przeprowadzania szkoleń związanych z eksploatacją, konserwacją, kontrolą oraz przechowywaniem aparatów ucieczkowych (...).

Z całokształtu okoliczności faktycznych niniejszej sprawy wynikało ponadto, że obowiązki mechanika sprzętu ratowniczego, wchodzącego w skład drużyny ratowniczej, E. B. wykonywał również w czasie pełnienia dwudziestoczterogodzinnych dyżurów w górniczym pogotowiu ratowniczym w S. (jako mechanik wozu bojowego, przeznaczonego do transportu ubrań ratowniczych, aparatów roboczych i ucieczkowych i podstawowego sprzętu do akcji zawałowej) oraz uczestnicząc w ćwiczeniach i akcjach profilaktycznych drużyny ratowniczej (których celem było usunięcia przyczyn zagrażających pracy ludzi i sprzętu w sytuacji podejrzenia zawału).

Sumując powyższe Sąd uznał, że w okresie od 3 czerwca 2000 r. do 22 czerwca 2013 r. E. B. wykonywał pracę górniczą w drużynie ratowniczej, która przy ustalaniu prawa do emerytury podlegał zaliczeniu w wymiarze półtorakrotnym.

Mając na względzie powyższe Sąd, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. w punkcie I wyroku zmienił decyzje Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. z dnia 3 lipca 2013 r. znak (...) oraz z dnia 3 lipca 2013 r. znak (...) w ten sposób, że przyznał E. B. prawo do emerytury górniczej przy wliczeniu do okresu pracy górniczej na podstawie art. 50d ust. 1 pkt 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w wymiarze półtorakrotnym okresu pracy w drużynie ratowniczej od 3 czerwca 2000 r. do 22 czerwca 2013 r.

W punkcie II wyroku Sąd ustalił, iż organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za opóźnienie w przyznaniu prawa do świadczenia.

Zgodnie z art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1442 j.t.), jeżeli Zakład - w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczenia społecznego - nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych określonych przepisami prawa cywilnego. Nie dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności.

Jak wynika natomiast z art. 118 pkt. 1 ustawy emerytalnej, organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji.

Istotnym dla rozstrzygnięcia rozpoznawanej sprawy było zatem ustalenie, czy Zakład Ubezpieczeń Społecznych przekroczył termin do ustalenia prawa wnioskodawcy do emerytury.

Analizując materiał dowodowy sprawy, Sąd poczynił ustalenia celem wyjaśnienia czy organ rentowy przed wydaniem zaskarżonych decyzji wypełnił - w toku prowadzonego postępowania administracyjnego - wszystkie obowiązki nałożone na niego przez kodeks postępowania administracyjnego.

W tej sytuacji przypomnienia wymaga, że zgodnie z art. 66 ust. 4 ustawy systemowej w zakresie prowadzonej działalności organowi rentowemu przysługują środki prawne właściwe organom administracji państwowej. W opisanej działalności zakład stosuje przepisy kodeksu postępowania administracyjnego, administracyjnego a w szczególności winien mieć na względzie:

-

obowiązek podejmowania niezbędnych kroków do wyjaśnienia stanu faktycznego (art. 7 k.p.a.);

-

obowiązek informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego (art. 9 k.p.a.);

-

obowiązek zapewnienia stronom czynnego udziału w postępowaniu administracyjnym i możliwość wypowiedzenia się co do zebranego w sprawie materiału dowodowego (art. 10 k.p.a.).

Zgodnie z art. 75 k.p.a. dowodami w postępowaniu administracyjnym może być wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy i nie jest sprzeczne z prawem (...) a zebrany w sprawie materiał dowodowy organ administracji państwowej jest obowiązany w sposób wyczerpujący zebrać i ocenić (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 3 lipca 2007 r., sygn. akt III AUa).

Z treści akt ubezpieczeniowych wnioskodawcy wynika, iż przed wydaniem decyzji z dnia 3 lipca 2013 r. organ rentowy wypełnił obowiązki wymienione w art. 7, art. 9 i art. 10 k.p.a. Ubezpieczony bowiem - w toku postępowania związanego z rozpoznaniem wniosku o przyznanie prawa do emerytury górniczej - miał możliwość udziału w postępowaniu administracyjnym poprzez składanie dowodów w postaci dokumentów.

Istotne jest przy tym, że integralną część postępowania administracyjnego – związanego z rozpoznaniem wniosku o przyznanie prawa do emerytury górniczej – stanowiło postępowanie organu rentowego polegające na analizie dokumentów załączonych przez E. B. do akt ubezpieczeniowych.

W ocenie Sądu, wydając zaskarżone decyzje organ rentowy nie popełnił błędu skutkującego odpowiedzialnością za opóźnienie w przyznaniu wnioskodawcy prawa do emerytury górniczej.

Uwagę zwraca, że okoliczności niezbędne do przyznania E. B. prawa do emerytury górniczej zostały wyjaśnione na etapie postępowania sądowego. Dopiero bowiem analiza dokumentacji zawartej w teczce ratownika (karta obowiązków rezerwowego mechanika sprzętu ratowniczego, roczne karty ewidencyjne) oraz w karcie ratownika (zaświadczenia o odbyciu kursu podstawowego oraz kursów okresowych na mechanika sprzętu ratowniczego, liczbowy stan członków drużyny ratowniczej, certyfikaty, zaświadczenia lekarskie o braku przeciwwskazań zdrowotnych do pracy w charakterze ratownika górniczego, mechanika, mechanika rezerwowego i mechanika sprzętu ratowniczego) oraz zeznań przesłuchanych w sprawie świadków - które to dowody nie były dostępne w toku postępowania administracyjnego - pozwoliła na dokonanie oceny, że praca wykonywana przez wnioskodawcę w spornym okresie była pracą górniczą, która przy ustalaniu prawa do emerytury podlegała zaliczeniu w wymiarze półtorakrotnym, stosownie do treści art. 50d ustawy emerytalnej.