Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Legnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 stycznia 2020 r.

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Andrzej Marek

Protokolant: star. sekr. sądowy Magdalena Teteruk

po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2020 r. w Legnicy

sprawy z wniosku E. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o ustalenie podlegania ubezpieczeniom społecznym

na skutek odwołania E. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

z dnia 6 września 2019 r.

znak (...)- (...)- (...) nr (...)

I.  zmienia decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. z dnia 6 września 2019 r. znak (...)- (...)- (...) nr (...)w ten sposób, że ustala, iż E. S. jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu oraz dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu w okresach:

- od 7 lipca 2012 r. do 31 sierpnia 2014 r.,

- od 1 listopada 2015 r. do 30 listopada 2016 r.,

- od 1 października 2017 r.,

II.  zasądza od strony pozwanej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. na rzecz wnioskodawczyni kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

Sygn. akt V U 1249/19

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. Inspektorat w L. decyzją z dnia 6 września 2019 r. znak (...)- (...) nr(...)stwierdził, że wnioskodawczyni E. S. jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą nie podlega:

- obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, wypadkowemu w okresach od 7 lipca 2012 r. do 31 sierpnia 2014 r., od 1 listopada 2015 r. do 30 listopada 2016 r. oraz od 1 października 2017 r.,

- dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu w okresach od 7 lipca 2012 r. do 31 sierpnia 2014 r., od 1 listopada 2015 r. do 30 listopada 2016 r. oraz od 1 października 2017 r.

W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że w jego ocenie działalność wnioskodawczyni jest pozorna. Została zgłoszona pod pozorem fikcyjnej firmy, aby jako rodzina z mężem wnioskodawczyni G. S. osiągać korzyści podatkowe, dotacje unijne, świadczenia z ubezpieczenia społecznego. Zdaniem organu rentowego okoliczności zgłoszenia wnioskodawczyni do ubezpieczeń, kwalifikacje, doświadczenie i wiedza oraz stan zdrowia ubezpieczonej budzą wątpliwości co do zamiaru i celu z jakim wnioskodawczyni uzyskała wpis do CEIDG i zgłosiła się do ubezpieczeń społecznych.

Wnioskodawczyni odwołała się od przedmiotowej decyzji, zarzucając naruszenie art. 7 i 77 § 1 k.p.a. poprzez dokonanie przez organ rentowy ustaleń niezgodnych z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego i w konsekwencji przyjęcie przez organ rentowy ustaleń niezgodnych z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego i w konsekwencji przyjęcie przez ten organ, że wnioskodawczyni nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowemu, wypadkowemu oraz dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu, w okresach podanych w zaskarżonej decyzji.

Mając na względzie przytoczone wyżej zarzuty, wniosła o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji organu rentowego oraz zasądzenie od organu rentowego kosztów postępowania z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na odwołanie organ wniósł o oddalenie odwołania oraz o zasądzenie
od wnioskodawczyni kwoty 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd ustalił:

W Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej wnioskodawczyni figuruje jako przedsiębiorca, prowadzący działalność od 7 lipca 2012 r. do 31 sierpnia 2014 r. pod nazwą (...), od 1 listopada 2015 r. do 30 listopada 2016 r. pod nazwą (...) a od 1 października 2017 r. do chwili obecnej pod nazwą (...) E. S.. Przedmiotem tej działalności, zgodnie z Polską Klasyfikacją Działalności od 7 lipca 2012 r. do 31 sierpnia 2014 r. była pozostała sprzedaż detaliczna prowadzona poza siecią sklepową, straganami i targowiskami, od 1 listopada 2015 r. do 30 listopada 2016 r. naprawa i konserwacja maszyn, a od 1 października 2017 r. do chwili obecnej jest pozostała sprzedaż detaliczna prowadzona poza siecią sklepową, straganami i targowiskami.

Z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej wnioskodawczyni uzyskała następujące przychody:

- w 2012 r. przychód w kwocie 60.859,70 zł,

- w 2013 r. przychód w kwocie 133.703,19 zł,

- w 2014 r. przychód w kwocie 55.960,60 zł,

- w 2015 r. przychód w kwocie 23.372,94 zł,

- w 2016 r. przychód w kwocie 137.846,10 zł,

- w 2017 r. przychód w kwocie 49.118,10 zł,

- w 2018 r. przychód w kwocie 189.935,28 zł.

Wnioskodawczyni zgłosiła się do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych oraz dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej od 7 lipca 2012 r. do 31 sierpnia 2014 r., od 1 listopada 2015 r. do 30 listopada 2016 r. oraz od 1 października 2017 r. do chwili obecnej.

Wnioskodawczyni od listopada 2017 r. do września 2018 r. zadeklarowała podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne w wysokości 10.000,00 zł. We wcześniejszych okresach prowadzenia działalności wnioskodawczyni deklarowała minimalne podstawy wymiaru składek przewidziane dla osób prowadzących działalność gospodarczą.

Wnioskodawczyni korzystała z zasiłków w okresach:

- od 6 grudnia 2012 r. do 31 grudnia 2012 r,,

- od 30 sierpnia 2013 r. do 27 lutego 2014 r.,

- od 28 lutego 2014 r. do 22 lutego 2015 r.,

- od 1 lutego 2016 r. do 28 lutego 2016 r.,

- od 1 kwietnia 2016 r. do 20 maja 2016 r.,

- od 11 lipca 2016 r. do 23 grudnia 2016 r.,

- od 24 grudnia 2016 r. do 23 marca 2017 r.,

- od 1 października 2018 r. do 30 listopada 2018 r.

Ponadto w 2019 r. wnioskodawczyni przebywała na zwolnieniu lekarskim przez 40 dni.

Wnioskodawczyni pobrała z ZUS zasiłki chorobowe oraz świadczenie rehabilitacyjne w latach 2015-2018 na kwotę 55.945,52 zł.

Wnioskodawczyni E. S. i G. S. są małżeństwem od 1983 r. i od tamtej pory prowadzą wspólne gospodarstwo domowe. G. S. prowadzi od czerwca 2014 r. pozarolniczą działalność gospodarczą pod nazwą (...). Początkowo zajmował się montażem szlabanów bramowych, żaluzji, rolet. Od 2015 r. głównym przedmiotem działalności G. S. jest sprzedaż artykułów chemicznych. Działalność ta przynosi zyski. W 2018 r. G. S. uzyskał dochód w kwocie ok. 500.000 zł a w 2019 r. ok. 400.000 zł. Wcześniej uzyskiwał dochód ok. 200.000 zł rocznie.

Wnioskodawczyni zdecydowała się na podjęcie działalności gospodarczej ponieważ utraciła rentę, którą pobierała od 1998 r. W pierwszym okresie, tj. od 7 lipca 2012 r. do 31 sierpnia 2014 r. przedmiotem działalności wnioskodawczyni był handel hurtowy i detaliczny oraz sprzedaż wysyłkowa – handel artykułami chemicznymi. Wnioskodawczyni zaprzestała działalności z uwagi na sytuację osobistą. Ubezpieczona ponownie podjęła działalność gospodarczą od 1 listopada 2015 r. 30 listopada 2016 r. z uwagi na możliwość dofinansowania z Urzędu Pracy. W tym okresie przedmiotem działalności wnioskodawczyni była naprawa i konserwacja maszyn i urządzeń przemysłowych typu sprężarki, liczniki, specjalistyczne mierniki, co było zgodne z wykształceniem wnioskodawczyni, która jest technikiem mechanikiem. Wnioskodawczyni zaprzestała prowadzenia działalności z uwagi na brak korzyści finansowych. Za namową męża, który wskazywał na dochodowość branży i okoliczność, że ma więcej klientów niż możliwości ich obsługi, wnioskodawczyni zdecydowała się od 1 października 2017 r. ponownie podjąć działalność gospodarczą w przedmiocie sprzedaży artykułów chemii przemysłowej.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej wnioskodawczyni sprzedaje zarówno wysyłkowo jak i bezpośrednio różne artykuły chemiczne. Wnioskodawczyni korzystała z konta męża na portalu allegro.pl. W zależności kto pierwszy, wnioskodawczyni czy jej mąż, zobaczył w poczcie elektronicznej wiadomość, że został sprzedany towar, obsługiwał transakcję, robił z tego notatkę i ewidencjonował to na swojej kasie fiskalnej. Wnioskodawczyni i jej mąż mieli swoje kasy fiskalne.

Mąż wnioskodawczyni wynajmuje w L. pomieszczenie magazynowe o powierzchni ok. 15-20 m ^{( 2)}, z którego korzysta również w ramach prowadzonej działalności jego żona. Wnioskodawczyni wynajmuje nadto lokal magazynowy o powierzchni ok. 10 m ^{( 2)} pod tym samym adresem na podstawie umowy najmu z dnia 14 grudnia 2017 r. zawartej z (...)Spółdzielnią (...) z siedzibą w L.. Miesięczny czynsz najmu lokalu wynajmowanego przez wnioskodawczynię wynosi 30,00 zł netto.

W dniu 25 lutego 2014 r. wnioskodawczyni zawarła umowę ze Starostą (...) reprezentowanym przez Dyrektora (...) w L., której przedmiotem było zorganizowanie stażu w okresie od 3 marca 2014 r. do 2 września 2014 r. dla bezrobotnego R. K. na stanowisku goniec-pakowacz. Po zakończeniu stażu R. K. został pracownikiem G. S.. Zdarza się, że wnioskodawczyni wydaje polecenia R. K..

G. S. jest w wynajmowanym lokalu codziennie, natomiast wnioskodawczyni 2-3 razy w tygodniu. Ubezpieczona sprawdza porządek i środki czystości, średnio przebywa w pomieszczeniu kilkadziesiąt minut. Czasami kupuje w hurtowni środki czystości, materiały biurowe. Wnioskodawczyni poświęca od 1,5 do 3 godzin dziennie na załatwianie spraw swojej firmy w internecie, odczytuje zamówienia, dokonuje wysyłek, drukuje etykiety wysyłkowe. Pakuje drobne rzeczy, przy większych prosi o pomoc męża lub jego pracownika R. K..

Pismem z dnia 11 czerwca 2019 r. ZUS Oddział w L. zwrócił się do Urzędu Skarbowego w L. o zbadanie i sprawdzenie prawidłowości rozliczeń z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej przez podatnika – E. S. oraz ustalenie, czy w świetle przepisów podatkowych świadczone usługi spełniają przesłanki działalności gospodarczej. ZUS wskazał, że wątpliwości budzi fakt, czy wnioskodawczyni jest przedsiębiorcą, czy tylko firmą (...), która obok swojej firmy, prowadzi G. S., aby jako rodzina z wnioskodawczynią osiągać korzyści podatkowe, dotacje unijne, świadczenia z ubezpieczenia społecznego.

W odpowiedzi na ww. pismo Urząd Skarbowy w L. pismem z dnia 19 lipca 2019 r. poinformował, że w stosunku do wnioskodawczyni przeprowadzono czynności sprawdzające na podstawie art. 172 § 1, art. 272 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa w zakresie zryczałtowanego podatku dochodowego za rok 2014. Stwierdzono, że dane w zeznaniu podatkowym za rok 2014 są zgodne z obowiązującym prawem podatkowym.

Dowód

- akta ubezpieczeniowe wnioskodawczyni,

- dokumenty dołączone do odwołania, w tym: faktury VAT k. 9-57, umowa Nr (...) z dnia 25.02.2014 r. k. 58-61;

- zeznania świadka R. K., e-protokół z dnia 17 stycznia 2020 r.00:02:37nast. (k.77v.-78);

- zeznania świadka A. K., e-protokół z dnia 17 stycznia 2020 r. 00:25:52 i nast. (k.78);

- zeznania świadka G. S., e-protokół z dnia 17 stycznia2020r.00:30:49inast. ( k.78-78v.);

- wyjaśnienia wnioskodawczyni, e-protokół z dnia 17 stycznia 2020 r. 01:05:52 i nast. ( k78v.-79).

Sąd zważył:

Odwołanie jest uzasadnione.

Zgodnie z art. 6 ust. l pkt 5 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.jedn.: Dz.U. z 2016 r., poz. 963) –obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczpospolitej Polskiej są osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność. Osoby takie podlegają też obowiązkowo ubezpieczeniu wypadkowemu (art. 12 ust l powołanej ustawy).

W myśl art. 13 pkt 4 ww. ustawy, obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu podlegają osoby prowadzące pozarolniczą działalność – od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności, z wyłączeniem okresu, na który wykonywanie działalności zostało zawieszone na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu podlegają na swój wniosek osoby objęte obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi, wymienione m.in. w art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy.

W rozpoznawanej sprawie spór dotyczył tego, czy ubezpieczona E. S. podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu oraz dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą w następujących okresach: od 7 lipca 2012 r. do 31 sierpnia 2014 r., od 1 listopada 2015 r. do 30 listopada 2016 r. oraz od 1 października 2017 r.

Stosownie do treści art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. 2004 nr 173 poz. 1807 ze zm.), który obowiązywał do dnia 29 kwietnia 2018 r., działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

Zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców tj. z dnia 11 czerwca 2019 r. (tj. Dz.U. z 2019 r. poz. 1292 ze zm.), który obowiązuje od dnia 30 kwietnia 2018 r., działalnością gospodarczą jest zorganizowana działalność zarobkowa, wykonywana we własnym imieniu i w sposób ciągły.

Wskazuje się w orzecznictwie Sądu Najwyższego, że dla zakwalifikowania danej działalności jako działalności gospodarczej w rozumieniu przepisu art. 2 ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej istotne znaczenia ma jej ciągłość i zarobkowy charakter. Ciągłość w działalności gospodarczej ma dwa aspekty. Pierwszy to powtarzalność czynności, pozwalająca na odróżnienie działalności gospodarczej od jednostkowej umowy o dzieło lub zlecenia albo umowy o świadczenie usługi, które same w sobie nie składają się jeszcze na działalność gospodarczą, zaś drugi aspekt, wynikający zresztą z pierwszego, to zamiar niekrótkiego prowadzenia działalności gospodarczej. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 września 2016 r., I UK 455/15, publ. Legalis).

W ocenie Sądu ubezpieczona wykazała, że faktycznie prowadziła działalność gospodarczą w spornych okresach wskazanych w zaskarżonej decyzji. Z przedłożonej przez wnioskodawczynię dokumentacji, zarówno przed organem rentowym, jak i w toku postępowania sądowego wynika, że w latach 2012-2018 prowadząc działalność gospodarczą uzyskiwała regularnie przychody w wysokości od 23.372,94 zł do 189.935,28 zł rocznie. W latach 2013, 2016 i 2018 przychód wnioskodawczyni wyniósł ponad 100.000 zł rocznie. Powyższe okoliczności wskazują na zarobkowy charakter działalności wnioskodawczyni i poważne kwoty pieniędzy, którymi obraca prowadząc działalność gospodarczą. Nie można zgodzić się z organem rentowym, że poziom przychodów wnioskodawczyni był nieznaczny. Ponadto rzeczywiste prowadzenie przez wnioskodawczynię potwierdzają zeznania świadków R. K., A. K. i G. S.. Świadkowie G. S. i R. K. zeznali zgodnie, że wnioskodawczyni pojawia się kilka razy w tygodniu w wynajmowanym pomieszczeniu magazynowym, dokonuje zakupów środków czystości i materiałów biurowych. Świadek G. S. wskazał, że wnioskodawczyni poświęca dziennie kilka godzin na załatwianie spraw swojej firmy w internecie. Nadto świadek R. K. zeznał, że w okresie w którym odbywał staż w firmie wnioskodawczyni, tj. w okresie od marca do 2 września 2014 r., jej obecność była znaczniejsza niż później w pomieszczeniu wynajmowanym przez męża. Świadek A. K. zeznał natomiast, że wnioskodawczyni dokonała w ramach prowadzonej działalności kilka lat wcześniej jego sprężarki.

Wszystkie wymienione okoliczności wskazują, że wnioskodawczyni rzeczywiście wykonuje czynności w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, która prowadzona jest w sposób zorganizowany i ciągły, w celu osiągnięcia zysku.

Niezasadne są w ocenie Sądu argumenty podniesione przez organ rentowy w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. W ocenie ZUS działalność wnioskodawczyni jest pozorna. Zdaniem organu rentowego wszelkich transakcji i czynności na rzecz firmy dokonuje G. S., współpracuje z tymi samymi kontrahentami co przy prowadzeniu własnej działalności, transakcji sprzedaży dokonuje na (...) z własnego konta. Zdaniem organu rentowego wnioskodawczyni praktycznie nie uczestniczy w obrocie gospodarczym własnej firmy a funkcjonowanie firmy opiera się na doświadczeniu i wiedzy męża i korzystaniu z jego sprzętu.

Odnosząc się do powyższej oceny wskazać trzeba, w pierwszej kolejności, że stosownie do treści art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. o Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej i Punkcie Informacji dla Przedsiębiorcy (tj. Dz.U. z 2019 r. poz. 1291 ze zm.) domniemywa się, że dane wpisane do CEIDG są prawdziwe.
Natomiast stosownie do treści art. 234 k.p.c. domniemania ustanowione przez prawo (domniemania prawne) wiążą sąd; mogą być jednak obalone, ilekroć ustawa tego nie wyłącza.

Tym samym to na organie rentowym spoczywa ciężar dowodu (art. 6 k.c.) wykazania, że istotnie działalność wnioskodawczyni jest pozorna i faktycznie prowadzona przez jej męża. Nie potwierdzają tego żadne zeznania świadków ani inne dowody zgromadzone w toku postępowania przed organem rentowym, jak również w postępowaniu sądowym. Sąd nie ma podstaw aby nie dać wiary świadkowi G. S., który wskazał, że wnioskodawczyni poświęca dziennie od 1,5 do 3 godzin dziennie na załatwianie spraw swojej firmy w internecie. W ocenie Sądu zeznanie to jest wiarygodne biorąc pod uwagę specyfikę działalności gospodarczej prowadzonej zarówno przez wnioskodawczynię jak i jej męża, która w dużym stopniu polegała na sprzedaży towarów przez internet. Nadto, co potwierdzone zostało zeznaniami świadka A. K., w okresie od 1 listopada 2015 r. 30 listopada 2016 r. wnioskodawczyni wykonywała działalność w zakresie naprawy i konserwacji maszyn i urządzeń przemysłowych, a więc w innym zakresie, niż działalność swoją prowadzi G. S., zgodnym natomiast z własnym wykształceniem. Zwrócić należy nadto uwagę na fakt, że wnioskodawczyni zmieniła przedmiot działalności gospodarczej z powodu niewystarczających przychodów, co wskazuje na zarobkowy cel działalności.

Organ rentowy powoływał się na stan zdrowia i kondycję wnioskodawczyni wskazując, że korzysta ona z długotrwałych zwolnień lekarskich ale nie wskazał żadnych konkretnych dowodów świadczących, że nie jest ona w stanie prowadzić działalności gospodarczej.

W ocenie Sądu organ rentowy nie wykazał, że działalność wnioskodawczyni jest pozorna pomimo, iż niewątpliwie ubezpieczona korzysta z doświadczenia, wiedzy i dorobku męża przy prowadzeniu własnej działalności gospodarczej.

Organ rentowy podnosił, że w sprawie tej nie bez znaczenia jest również fakt, że działania wnioskodawczyni zmierzające do uzyskania radykalnie zawyżonych świadczeń z ubezpieczenia społecznego w związku z krótkookresowym opłaceniem składek w maksymalnej wysokości przed okresem zamierzonego czy pewnego zamiaru skorzystania ze świadczeń z ubezpieczenia społecznego pozostają w ewidentnej sprzeczności z zasadami równego traktowania wszystkich ubezpieczonych (ZUS wskazał na art. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych).

W tym miejscu powołać się należy na Uchwałę Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 2010 r. sygn. akt II UZP 1/10. Stosownie do treści niniejszej uchwały Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie jest uprawniony do kwestionowania kwoty zadeklarowanej przez osobę prowadzącą pozarolniczą działalność jako podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, jeżeli mieści się ona w granicach określonych ustawą z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz.U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585 ze zm.).

W uzasadnieniu powyższej uchwały Sąd Najwyższy wskazał, że wysokość świadczeń nie zależy od uznania organu ubezpieczeń społecznych. Zakład ma obowiązek wypłacać świadczenia w takiej wysokości, jaka wynika z przepisów ustaw, które nie przewidują możliwości uchylenia się od tej powinności w całości lub w części ze względu na to, że w ocenie organu ubezpieczeń świadczenie jest „nienależnie wysokie", „nieekwiwalentne", bądź że kwota, jaką należy wypłacić, jest „niesłuszna", „niesprawiedliwa", czy „niegodziwa".

Dalej Sąd Najwyższy podniósł w uzasadnieniu cytowanej ustawy, że uniemożliwić ubezpieczonym uzyskiwanie „instrumentalnie zawyżonych świadczeń krótkoterminowych z ubezpieczenia społecznego" mógłby wyłącznie ustawodawca przez wprowadzenie określonych regulacji, np. polegających na uwzględnianiu podwyższonej kwoty jako podstawy wymiaru świadczeń dopiero po jakimś okresie karencji, czy też umożliwieniu podwyższenia podstawy wymiaru dopóty, dopóki zdarzenie ubezpieczeniowe jest niepewne. Jak długo takich rozwiązań ustawowych nie ma, tak długo organ rentowy nie może uchylić się od obowiązku wypłaty świadczenia w wysokości określonej przepisami, jeżeli determinująca tę wysokość podstawa wymiaru spełnia warunki ustawowe (por. Uchwała Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 2010 r. sygn. akt II UZP 1/10, publ. Legalis).

Wskazuje się nadto w nowszym orzecznictwie Sądu Najwyższego, że w przypadku wyraźnego zezwolenia ustawodawcy na zadeklarowanie podstawy wymiaru składek w oderwaniu od klasycznych mierników ekonomicznych (wynagrodzenie, przychód) nie do pogodzenia z zasadą formalizmu ubezpieczeń społecznych byłaby odmowa przyznania ochrony prawnej, w zagwarantowanej wysokości, ubezpieczonej, która w dopuszczalnych granicach zadeklarowała kwotę korzystną dla siebie i dla niej dogodną z ekonomicznego punktu widzenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2018 r., sygn. akt I UK 320/17, publ. Legalis).

Pogląd zaprezentowany powyżej w pełni podziela tutejszy Sąd. Mając na względzie powyższe okoliczności, wnioskodawczyni miała prawo zadeklarować maksymalną podstawę wymiaru składek celem uzyskania wyższych świadczeń z ubezpieczenia społecznego. Warunkiem było jednak rzeczywiste wykonywanie przez wnioskodawczynię pozarolniczej działalności gospodarczej, co zostało wykazane w toku niniejszego postępowania.

Na marginesie jedynie wskazać trzeba, że tutejszy Sąd w składzie orzekającym zgadza się z tym nurtem orzecznictwa (por. wyrok Sądu Najwyższego z 19 września 2017 r. II UK 413/16, publ. Legalis), który wskazuje na brak możliwości w sprawie o podleganie ubezpieczeniom społecznym korygowania podstawy wymiaru składek. Byłoby to bowiem sprzeczne z kontrolnym charakterem postepowania sadowego w tego typu sprawach, gdzie przedmiotem osądu jest treść decyzji ZUS wyznaczającej treść rozstrzygnięcia sądowego. Jest to także związane z kwestią zapewnienia jednoznaczności i pewności sytuacji prawnej ubezpieczonego także w aspekcie zakresu postepowania dowodowego i braku możliwości zaskakiwania strony innym rozstrzygnięciem sądowym aniżeli odnoszącym się wprost do treści decyzji ZUS.

Mając na względzie powyższe okoliczności Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję jak w pkt. I wyroku.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.).