Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Legnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 kwietnia 2015 roku

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Regina Stępień

Protokolant: Justyna Alfawicka

po rozpoznaniu w dniu 15 kwietnia 2015 r. w Legnicy

sprawy z wniosku E. T.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o emeryturę

na skutek odwołania E. T.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

z dnia 30 września 2014 roku

znak (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VU 3120/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 września 2014 r., znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił wnioskodawcy E. T. prawa do emerytury w obniżonym wieku z tytuł u pracy w szczególnych warunkach.

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podał, że wnioskodawca nie spełnia warunków do przyznania przedmiotowego świadczenia. Wskazał, iż przed wszystkim wnioskodawca nie wymaganego 25 – letniego okresu składkowego i nieskładkowego Wykazał takich okresów jedynie łącznie 22 lat, 11 miesięcy i 27 dni. Zakład Ubezpieczeń nie zaliczył wnioskodawcy do ogólnego stażu pracy okresu pracy w gospodarstwie rolnym dziadków w latach 1970-1973. Organ rentowy podał, że w tym czasie ubezpieczony uczęszczał do szkoły w innej miejscowości, mieszkał w internacie – co wykluczało możliwość wykonywania stałej pracy w gospodarstwie rolnym w wymiarze deklarowanym przez ubezpieczonego.

Ponadto organ rentowy podał, iż wnioskodawca udowodnił jedynie 10 lat, 4 miesiące i 23 dni okresów pracy w szczególnych warunkach – wobec wymaganych 15 lat.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył wnioskodawca E. T., domagając się jej zmiany poprzez przyznanie mu prawa do spornego świadczenia. Ubezpieczony argumentował, iż pracę w gospodarstwie rolnym dziadków świadczył stale, będąc dyspozycyjnym i nie kolidowało to z obowiązkiem szkolnym. Zaprzeczył by w tym czasie mieszkał w internacie, twierdząc, iż organ rentowy nieprawidłowo zinterpretował jego oświadczenie w tym przedmiocie.

Ponadto domagał się uwzględnienia jako okresów pracy w szczególnych warunkach zatrudnienia od:

- od 5 kwietnia 1973r. do 29 września 1976r. w (...)Urzędzie (...) w J. na stanowisku telemontera

- od 9 kwietnia 1976r. do 7 grudnia 1988r. w (...) SA – jako pracę pod ziemią

- od 9 kwietnia 1991r. do 30 kwietnia 2010r. w (...) SA.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, argumentując jak w zaskarżonej decyzji. Dodał przy tym, że zaliczył wnioskodawcy do okresów wykonywania pracy w szczególnych warunkach zatrudnienie:

- od 9 kwietnia 1976r. do 27 kwietnia 1976r.

- od 28 kwietnia 1978r. do 20 listopada 1983r.

- od 26 listopada 1983r. do 6 września 1988r.

Nie zaliczył do ogólnego stażu zatrudnienia wnioskodawcy:

- od 30 września 1970r. do 5 kwietnia 1973r. w gospodarstwie rolnym dziadków.

Dodał, iż nie rozpatrywał jako okresów pracy w szczególnych warunkach zatrudnienia wnioskodawcy (wskazanych w odwołaniu) :

- od 5 kwietnia 1973r. do 29 września 1976r. w(...) Urzędzie(...) w J. na stanowisku telemontera

- od 9 kwietnia 1991r. do 30 kwietnia 2010r. w (...) SA. Na stanowisku elektromontera, instruktora, kierownika, specjalisty.

- od 4 maja 1976r. do 13 kwietnia 1978r. – okresu służby wojskowej

Sąd ustalił:

Wnioskodawca E. T., urodzony w dniu (...), na dzień 1 stycznia 1999 r. udowodnił 22 lata, 11 miesięcy i 27 dni okresów składkowych i nieskładkowych, a w tym 10 lat, 4 miesiące i 23 dni okresów pracy w warunkach szczególnych. Są to okresy pracy górniczej od 9 kwietnia 1976r. do 6 grudnia 1988r., wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pod ziemią – w (...) SA (...) – (z wyłączeniem okresów urlopów bezpłatnych) są to równocześnie prace ujęte w Wykazie A, dziale I poz. 1 – załącznika nr 1 do rozporządzenia RM z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze.

Ubezpieczony złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

W dniu 31 lipca 2014r. E. T. złożył wniosek o przyznanie mu prawa do emerytury.

/bezsporne/

Wnioskodawca w dniu 1 września 1969r. podjął naukę w (...) Szkole (...) w J.. Nauka w tej szkole trwała 3 lata, tj. do czerwca 1972r. Następnie od września 1972r. podjął naukę w Technikum (...)w P. k. J.. Była to szkoła wieczorowa. Nie pracował w tym okresie od jesieni 1972r. bo uległ wypadkowi w czasie wykopów. Od kwietnia 1973r. był zatrudniony w (...) w J..

Do szkoły zawodowej w J. dojeżdżał codziennie z miejsca zamieszkania tj. z G.. Przy czym w I klasie, przez okres 4 zimowych miesięcy mieszkał w internacie. Odległość między tymi miejscowościami to ok. 70 km.

Do szkoły do J. wyjeżdżał ok. godziny 6.00, wracał pociągiem wyjeżdżającym z J. o godzinie 15.20. W domu był ok. godziny 17.00. Czasami wracał ze szkoły do domu późniejszym pociągiem i był w domu o godzinie 20.00.

W Technikum (...) (wieczorowym) w P. naukę rozpoczynał od godziny 15.00-16.00. Dojeżdżał z domu, z przesiadką w J. G.. Była to odległość ok. 80 km.

Jego dziadkowie K. i K. T. w okresie od 3 listopada 1947r. do 21 stycznia 1976r. byli właścicielami gospodarstwa rolnego o pow. 9, 10 ha położonego w G.. Utrzymywali się oni wyłącznie z pracy w tym gospodarstwie. W gospodarstwie tym poza nimi pracowała przede wszystkim matka wnioskodawcy oraz pomagał jego ojciec.

Gospodarstwo to była typowe. Uprawiano w nim zboża, buraki, ziemniaki. Hodowano przeciętnie 5-6 krów, 2 konie, 7 świń, 20-50 sztuk drobiu.

Wnioskodawca mieszkał w tym gospodarstwie wraz z dziadkami, rodzicami, dwiema siostrami i dwoma braćmi. Rodzeństwo było dużo młodsze od niego. Ojciec wnioskodawcy w spornym okresie nie miał stałego zatrudnienia. Pracował dorywczo, szczególnie w okresie zimowym, jako stróż.

Wnioskodawca w okresie nauki w szkole zawodowej (1969-1972) pomagał dziadkom w pracy w gospodarstwie rolnym. Pomoc ta polegała na: wywożeniu obornika, karmieniu zwierząt w gospodarstwie – ok. 2-3 godzin dziennie. Przygotowywał karmę dla zwierząt, wykonywał porządki przy drobiu, latem poił i czyścił konie. Pracował w czasie wakacji przy sianokosach, żniwach, orkach po żniwach. Późną jesienią i zimą pomagał w omłotach.

Dowody:

1) e-protokół: - zeznania świadka S. W. 00:14:05 i nast., J. W. 00:37:05 i nast., wyjaśnienia wnioskodawcy 00:53:05 i nast.

2) akta emerytalne ZUS.

Sąd zważył:

Odwołanie jest nieuzasadnione.

Zgodnie z treścią przepisu art. 184 ( w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2013r.) ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. jed. Dz. U. z 2009r., nr 153, poz. 1227 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40 wskazanej ustawy, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999r) osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat - dla mężczyzn oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 pkt 2 tj. 25 lat dla mężczyzn.

2)  emerytura, o której mowa, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy- w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem.

Zaś zgodnie z treścią art. 39 ww. ustawy ubezpieczonemu (…) spełniającemu warunek określony w art. 27 pkt 2 i niespełniajacemu warunków wymaganych do uzyskania górniczej emerytury na podstawie art. 50a, który ma co najmniej 5 lat pracy górniczej, o której mowa w art. 50c ust. 1, wykonywanej pod ziemią stale i w pełnym wymiarze czasu pracy – wiek emerytalny obniża się o 6 miesięcy za każdy rok takiej pracy, nie więcej niż o 15 lat.

Organ rentowy uznał wnioskodawcy 10 lat, 4 miesiące i 23 dni okresów pracy w warunkach szczególnych. Są to okresy pracy górniczej od 9 kwietnia 1976r. do 6 grudnia 1988r., wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pod ziemią – w (...) SA (...) – (z wyłączeniem okresów urlopów bezpłatnych) są to równocześnie prace ujęte w Wykazie A, dziale I poz. 1 – załącznika nr 1 do rozporządzenia RM z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze.

Wobec czego wskazał, iż wnioskodawcy można obniżyć wiek emerytalny o 5 lat tj. do 60 lat.

Odnośnie możliwości uzyskania prawa do emerytury w obniżonym wieku z tytułu pracy w szczególnych warunkach należy wskazać, iż stosownie do art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - ubezpieczonym urodzonym przed 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1. Wiek emerytalny, o którym mowa we wskazanym artykule, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom zatrudnionym w szczególnych warunkach przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, tj. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Zgodnie z § 4 tego rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia 25 lat, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Przy czym, zgodnie z §. 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy .

W sprawie bezspornym był fakt iż wnioskodawca ma ukończony wiek 60 lat, złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych w OFE na dochody budżety państwa, że ma 10 lat, 4 miesiące i 23 dni okresów pracy górniczej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywanej pod ziemią.

Sporną kwestią wymagają ustalenia było to, czy wnioskodawca posiada 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych. Ta bowiem przesłanka w odniesieniu do wnioskodawcy była decydująca dla przyznanie mu prawa do emerytury w obniżonym wieku tak na podstawie ww. art. 32 jak 39 ustawy emerytalnej.

Sporną kwestią wymagającą ustaleń sądu było natomiast to, czy ubezpieczony wykazał ogólny staż pracy w wymiarze 25 lat pracy, w szczególności, czy istotnie organ rentowy bezpodstawnie pominął jego okres pracy w gospodarstwie rolnym dziadków w okresie od 30 września 1970r. do 5 kwietnia 1973r.

Odnosząc się do okresu wykonywania przez wnioskodawcę pracy w gospodarstwie rolnym dziadków należy zauważyć, iż zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy emerytalnej, przy ustalaniu prawa do emerytury uwzględnia się również przypadające przed dniem 1 stycznia 1983 r. okresy pracy w gospodarstwie rolnym po ukończeniu 16 roku życia, jeżeli okresy składkowe i nieskładkowe, ustalone na zasadach określonych w art. 5-7, są krótsze od okresu wymaganego do przyznania emerytury, w zakresie niezbędnym do uzupełnienia tego okresu.

Zgodnie z § 24 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. 2011.237.1412) środkiem dowodowym stwierdzającym okresy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy, mogą być zeznania świadków.

W orzecznictwie ugruntował się już pogląd, że o uwzględnieniu przy ustalaniu prawa do świadczeń emerytalno – rentowych okresów pracy w gospodarstwie rolnym przesądza wystąpienie dwóch okoliczności: wykonywanie czynności rolniczych powinno odbywać się zgodnie z warunkami określonymi w definicji legalnej „domownika” z art. 6 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (t.j. Dz. U z 2008 r. nr 50, poz. 291 z późn. zm.) oraz czynności te muszą być wykonywane w wymiarze nie niższym niż połowa ustawowego czasu pracy, tj. minimum 4 godziny dziennie. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2000 r., sygn. akt II UKN 155/00). Uwagę zwraca, iż uwzględnieniu podlegają także okresy świadczenia takiej pracy po ukończeniu 16 roku życia, przed dniem 1 stycznia 1983 r. w wymiarze przekraczającym połowę pełnego wymiaru czasu pracy, także w czasie wakacji szkolnych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 marca 1999 r., sygn. akt II UKN 528/98, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 07 listopada 1997 r., sygn. akt II UKN 318/97).

W art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy chodzi nie o okresy jakiejkolwiek pracy w gospodarstwie rolnym, a jedynie stałą pracę o istotnym znaczeniu dla prowadzonej działalności rolniczej w gospodarstwie rolnym, w którym osoba zamieszkuje lub ma możliwość codziennego wykonywania prac związanych z prowadzoną działalnością rolniczą. Dyspozycyjność osoby pracującej w gospodarstwie wyłączona jest zasadniczo w przypadku osób uczących się w szkołach położonych w innej miejscowości niż gospodarstwo rolne, tym bardziej, jeżeli jest to szkoła średnia, gdzie nauka odbywa się w systemie dziennym, a odległość położenia szkoły jest znaczna. Okolicznością wyłączającą możliwość zaliczenia okresów pracy w gospodarstwie domowym do stażu pracy jest zatem wykonywanie przez domownika w gospodarstwie rolnym prac o charakterze dorywczym, okazjonalnie i w wymiarze niższym od połowy pełnego wymiaru czasu pracy. Doraźna pomoc w wykonywaniu typowych obowiązków domowych, zwyczajowo wymaganych od dzieci jako członków rodziny rolnika, nie stanowi bowiem stałej pracy w gospodarstwie rolnym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 2000 r., sygn. akt II UKN 535/99).

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Sądu zebrany materiał dowodowy w sprawie nie daje podstaw do przyjęcia, że wnioskodawca wykonywał w spornym okresie w gospodarstwie dziadków pracy w rozumieniu art. 10 ustawy emerytalnej, którą można uznać jako okres uzupełniający.

Przede wszystkim gospodarstwo to nie było wielkie, czy wyspecjalizowane. Miało typowy dla tamtego okresu charakter. Mogło być prowadzone wspólnym nakładem pracy wszystkich członków rodziny. W gospodarstwie pracowali dziadkowie, matka wnioskodawcy oraz jego ojciec (nawet z uwzględnieniem jego stanu zdrowia i okresowego wykonywania prac dorywczych). Ojciec wnioskodawcy pracował dodatkowo jako stróż, co wskazuje, iż nie było wielkiej potrzeby wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym przez wszystkich zdolnych do tej pracy domowników. Ponadto dochody z gospodarstwa rolnego nie były zatem jedynym źródłem utrzymania rodziny wnioskodawcy. W tym czasie od 1 września 1969r. do czerwca 1972r. wnioskodawca uczył się w szkole zawodowej systemie dziennym. By dojechać do szkoły, codziennie pokonywała pociągiem odległość 70 km w jedna stronę. Czas takiego przejazdu plus czas przejścia z domu na dworzec PKP i z dworca PKP do szkoły to łącznie co najmniej 2 godzin w jedna stronę. Ten czas był jeszcze dłuższy w okresie kiedy uczył się w szkole wieczorowej. Dojeżdżał pociągiem do P. 80 km, z przesiadką w J.. Łączny czas dotarcia z domu do szkoły to ok. 3 godziny. Nawet uwzględniając, iż nauka w tej szkole odbywała się w systemie wieczorowym – sam czas dojazdu w obie strony to 5-6 godzin. Przy doliczeniu kilku godzin nauki w szkole, praktycznie niemożliwie jest wykonywanie stałej, codziennej pracy w gospodarstwie rolnym w wymiarze co najmniej 4 godzin. W tych okolicznościach należy uznać, iż jego praca miała charakter pomocy rodzinnej, świadczonej dziadkom przez wnuka. W ocenie sądu, okoliczność, że w gospodarstwie tym bez wątpienia stale pracowali dziadkowie, matka wnioskodawcy oraz jego ojciec (z wyłączeniem okresu zimowego, kiedy pracował jako stróż) wskazuje na to, iż wymiar pracy w gospodarstwie rolnym, w tym ilość zadań przy codziennym obrządku zwierząt, pracy w polu, przy sianokosach, żniwach, wykopkach, omłotach itp. – jakie świadczył wnioskodawca ma charakter typowej pomocy, jaka zwyczajowo w tamtym okresie świadczyli wszyscy członkowie rodzin prowadzących gospodarstwo rolne. Sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego w tych okolicznościach jest twierdzenie, że przeważający ciężar pomocy w gospodarstwie rolnym dziadków spoczywał w tym czasie na niepełnoletnim wnuku, który jednocześnie pobierał naukę i codziennie pokonywał do szkoły znaczące odległości.

W świetle zebranego w sprawie materiału, w ustalonych w sprawie okolicznościach faktycznych stale w gospodarstwie pracowali dziadkowie i rodzice wnioskodawcy. Zdaniem sądu, byli oni w stanie poradzić sobie z całym obrządkiem inwentarza i pracami polowymi w gospodarstwie, przy niewątpliwej, lecz niewielkiej, doraźnej i dobrowolnej pomocy pozostałych domowników, w tym wnioskodawcy.

Tych istotnych obiektywnych okoliczności nie zmienia dowód z zeznań świadków, stanowiący podstawę odwołania. Zeznania wskazanych przez wnioskodawcę świadków potwierdzają jedynie, że gospodarstwo rodziny wnioskodawcy było typowe, że wykonywał on prace w gospodarstwie rolnym, które sąd ocenił jako zwyczajową pomoc przy pracach w gospodarstwie rolnym świadczona przez domowników. Zdaniem sądu także dowód z przesłuchania wnioskodawcy daje podstawę do przyjęcia, że w spornym okresie, ze względu na tryb nauki, konieczność codziennego, kilkugodzinnego dojazdu do i ze szkoły nie mógł świadczyć pracy w gospodarstwie rolnym dziadków codziennie minimum przez 4 godziny. Oczywistym jest bowiem w ocenie sądu, że codzienne dojazdy do szkoły, uczestniczenie w zajęciach szkolnych oraz konieczność przygotowania się do nich w domu choćby tylko w minimalnym zakresie i konieczność odpoczynku, powodowało, że wnioskodawca nie dysponował taką ilością czasu, aby wykonywać pracę w gospodarstwie rolnym rodziców w wymiarze pozwalającym na uwzględnienie jej w stażu ubezpieczeniowym, tj. w wymiarze nie niższym niż połowa ustawowego czasu pracy. Zauważyć należy także, że praca w gospodarstwie rolnym skupia się głównie w miesiącach letnich – a więc w czasie zbierania plonów. W okresie jesień-wiosna prace polegają głównie na dokonywaniu bieżącego obrządku (nie wykonuje się prac w polu), który z uwagi na zapadający zmierzch, wykonywany jest do godz. około 17-18. Nadto mając na uwadze powierzchnię gospodarstwa rolnego należącego do dziadków wnioskodawcy oraz zakres prowadzonej w nim hodowli i upraw, jak również uwzględniając ilość osób stale zamieszkujących w tym gospodarstwie, stwierdzić należy, iż nie istniała realna potrzeba wykonywania przez wnioskodawcę pracy w tym gospodarstwie stale w wymiarze przekraczającym połowę pełnego wymiaru czasu pracy.

Godzi się w tym miejscu podkreślić, że zarówno możliwość traktowania okresów prowadzenia gospodarstwa rolnego, jak i pracy w gospodarstwie rolnym jako okresów uzupełniających powinna być interpretowana i stosowana w sposób restryktywny, a ciężar dowodu rzeczywistego charakteru pracy w gospodarstwie rolnym w rozumieniu art. 10 ustawy emerytalnej spoczywa na wnioskodawcy. W ocenie Sądu wnioskodawca ciężarowi temu nie podołał.

Ustalone w sprawie fakty oraz powyższe rozważania uzasadniają zdaniem sądu ocenę, że wnioskodawca co najwyżej udzielał dziadkom w ich gospodarstwie pomocy przy wykonywaniu niektórych prac. Sąd nie neguje tego, że wnioskodawca wykonywał w gospodarstwie rolnym szereg prac. Pomoc ta niewątpliwie była większa w okresie wakacji z powodu przypadających na ten czas okres żniw oraz w okresie nasadzeń, należy wskazać, iż nawet uwzględnienie do stażu ubezpieczeniowego okresów wakacyjnych przypadających w spornych latach, po ukończeniu przez niego 16 lat, czyli wakacje w 1971r. i 1972r. (łącznie 4 mieisace), kiedy istniała konieczność zintensyfikowania prac w gospodarstwie oraz gdy wnioskodawca nie był obarczony obowiązkiem uczęszczania do szkoły, oddalonej od gospodarstwa, w którym zamieszkiwał, nie byłoby wystarczające do uzupełnienia stażu ubezpieczeniowego do wymaganego wymiaru 25 lat.

Stąd bezprzedmiotowa jest również ocena, czy wnioskodawca spełnia pozostałe przesłanki warunkujące prawo do emerytury w obniżonym wieku na podstawie art. 32 i 39 ustawy emerytalnej –tj. czy ma i jakie okresy pracy górniczej czy okresy pracy w szczególnych warunkach.

Mając powyższe na uwadze, sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., odwołanie wnioskodawcy oddalił.