Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Legnicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lutego 2013 roku

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy

w składzie następującym:

Przewodniczący – SSO Jacek Wilga (spr.)

Sędziowie: SSO Krzysztof Główczyński

SSO Andrzej Marek

Protokolant: Ewa Sawiak

po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2013 roku w Legnicy

na rozprawie

sprawy z odwołania L. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o świadczenie rehabilitacyjne

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Rejonowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy

z dnia 29 listopada 2012 roku

sygn. akt IV U 63/12

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 29 listopada 2012 roku Sąd Rejonowy w Legnicy zmienił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. z dnia 8 lutego 2012 roku, znak (...), w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu L. K. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od dnia 7 grudnia 2011 roku do dnia 14 czerwca 2012 roku.

W uzasadnieniu wskazał, iż zgodnie z treścią art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t. jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 267 z późn. zm.), świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskane zdolności do pracy. Przysługuje ono przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy.

Ze sporządzonej na zlecenie Sądu opinii biegłego, której Sąd dał wiarę, wynikało w sposób niebudzący wątpliwości, że były medyczne podstawy do uznania L. K. za nadal niezdolnego do pracy po dniu 6 grudnia 2011 roku. Dalsze zaś leczenie i rehabilitacja rokowały nadzieją na odzyskanie tej zdolności w ciągu następnych 12 miesięcy.

Wiarygodności sporządzonej w sprawie opinii nie podważyły złożone przez organ rentowy po terminie zastrzeżenia. Uwzględnił Sąd jednak przy orzekaniu podaną przez ZUS informację, iż ubezpieczony w okresie po 6 grudnia 2011 roku przebywał ponownie na zasiłku chorobowym od 15 czerwca 2012 roku do 2 listopada 2012 roku, co nadto w przekonaniu Sądu I instancji potwierdziło, iż po 6 grudnia 2011 roku stan czynnościowy narządu ruchu ubezpieczonego był nadal zaburzony w stopniu uniemożliwiającym mu powrót do pracy.

Wyrok powyższy zaskarżył apelacją organ rentowy, który zarzucił:

1)  naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, w szczególności art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. nr 77, poz. 512 z 2010 roku j.t. ze zm.) poprzez przyjęcie, iż powód nabył prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 7.12.2011 roku do dnia 14 czerwca 2012 roku,

2)  niewyjaśnienie istotnych dla sprawy okoliczności (naruszenie przepisów procesowych), w szczególności niewyjaśnienie czy ubezpieczony w rzeczywistości nabył prawo do spornego świadczenia poprzez niedopuszczenie zastrzeżeń strony pozwanej jako dowodu w sprawie do wydanej opinii biegłego pomimo ich złożenia.

Stawiając powyższe zarzuty skarżący domagał się uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania lub też zmiany zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie odwołania ubezpieczonego.

W uzasadnieniu apelacji organ rentowy argumentował, iż zgodnie ze zgłoszonymi w toku postępowania przed Sądem Rejonowym zastrzeżeniami do opinii biegłego neurologa zaostrzenie zmian strukturalnych kręgosłupa, które wystąpiło po kilku miesiącach od daty badania przeprowadzonego przez komisję lekarską ZUS, nie uzasadnia uznania ubezpieczonego za niezdolnego do pracy po dniu 6 grudnia 2011 roku. Równocześnie okoliczność, iż dolegliwości ubezpieczonego prowadzące do uznania go od 15 czerwca 2012 roku ponownie niezdolnym do pracy nie pozwalają uznać, aby dalsze jego leczenie po 6 grudnia 2011 roku rokowało odzyskaniem zdolności pracy.

Zdaniem skarżącego brak było podstaw do pominięcia przez sąd orzekający zgłoszonych w sprawie zastrzeżeń do opinii biegłego z uwagi na przekroczenie zakreślonego do tej czynności terminu. Złożenie zastrzeżeń nastąpiło niezwłocznie po uzyskaniu stanowiska komisji lekarskiej. Termin do ich wniesienia wskazany został bez zastrzeżenia jakichkolwiek negatywnych, w razie jego przekroczenia, skutków. Miał on zatem charakter instrukcyjny. Zastrzeżenia do opinii winny być skierowane do biegłego celem ich merytorycznej oceny.

Sąd Okręgowy zważył:

Organ rentowy na etapie postępowania I instancyjnego nie był reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika będącego radcą prawnym lub adwokatem. Doręczając mu kopie sporządzonych na potrzeby rozstrzygnięcia sprawy opinii Sąd pouczył o możliwości złożenia do nich zastrzeżeń w terminie 7 dni. Nie wskazał w pouczeniu skutków niedotrzymania wyznaczonego terminu. Tym samym termin ten miał charakteru jedynie terminu instrukcyjnego, a organ rentowy mógł przytaczać, aż do zamknięcia rozprawy dowody na poparcie swych twierdzeń (art. 217 §1 kpc). Brak było w sprawie podstaw do pominięcia zgłoszonych zastrzeżeń. Wymagały one zajęcia stanowiska.

Trafność zarzutu pominięcia przez Sąd Rejonowy wniesionych zastrzeżeń do opinii biegłego neurologa nie przesądzała jednak o zasadności wniesionej apelacji. Przy czym charakter tych zarzutów nie wymagał zasięgnięcia opinii uzupełniającej celem ustosunkowania się do nich.

U podstaw zastrzeżeń do opinii było bowiem założenie, że wydana ona została na podstawie badania przeprowadzonego po upływie 7 miesięcy od badania L. K. przez komisję lekarską.

Tymczasem u podstaw opinii legły przede wszystkich opisy badań przeprowadzonych przez lekarza neurologa konsultanta ZUS z dnia 12.12.2011 roku, lekarza orzecznika ZUS z dnia 19.12.2012 roku. Stan zdrowia ubezpieczonego stwierdzony w toku badania przez samego biegłego był jedynie jednym z elementów stanu faktycznego jakie biegła brała pod uwagę przy wydawaniu opinii. W opinii tej w oparciu o posiadaną wiedzę specjalistyczną biegła wypowiedziała się co do stanu zdrowia ubezpieczonego po dniu 6.12.2011 roku. Według niej stan ten nie pozwolił na przyjęcie, iż odzyskał on zdolność do pracy.

Równocześnie jednak istniały na ten dzień pozytywne rokowania jej odzyskania, co uzasadniało przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego na okres 12 miesięcy.

Wbrew twierdzeniom apelacji oraz zastrzeżeniom do opinii biegła nie argumentowała, iż późniejsze zaostrzenie dolegliwości ubezpieczonego przemawiało za uznaniem jego niezdolności do pracy po 6 grudnia 2011 roku. Okoliczność ta przy ocenie spełnienia przesłanek do świadczenia rehabilitacyjnego nie była brana pod uwagę. Nasilenie dolegliwości u powoda i uzyskanie przez niego zasiłku chorobowego od 15.06.2012 roku, a więc po ponad pół roku od daty na którą biegły ocenił stan zdrowia L. K. nie przesądza o braku pozytywnej prognozy w zakresie odzyskania zdolności do pracy istniejącej na dzień po 6 grudnia 2011 roku. Nasilenie to mogło być spowodowane zbyt wczesnym – wobec odmownej decyzji w przedmiocie przyznania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego – podjęciem pracy lub też wynikać z innych przyczyn.

Mając powyższe na względzie zasadnie uznał Sąd Rejonowy, iż ubezpieczony w okresie od 7 grudnia 2011 roku do 14 czerwca 2012 roku spełniał przesłanki do przyznania mu świadczenia rehabilitacyjnego.

Zaskarżony wyrok przyznający mu prawo do tego świadczenia nie naruszył wskazanych w apelacji przepisów prawa materialnego. Apelacja w takim stanie rzeczy podlegała jako niezasadna oddaleniu na podstawie art. 385 kpc.